Número 7 Abril 2011 - Xunta de Galicia

Rañolas 7
Rañolas
Acabas de deixarme e xa noto a túa ausencia. Quixera ser unha faísca de cinza para mesturarme coas túas
e aletear cal bolboreta pola espesura desas fragas polas que tanto che gustaba camiñar. Ir agarradiña a ti
surcando valados e cancelas na procura dese eidiño de paz que tanto buscaches sen quizais atopalo xamais.
Buscáchesnos pero non nos atopaches. Enganchados nas silvas da vida iamos de fronte sen decatármonos de
que ti nos estabas a esperar sentada naquel marco de pedra. Só querías que nos detiveramos, que xuntos
escoitaramos asubiar as melodías dos paporroibos e o borboriñar do manancial. Só iso. Pero demasiado
atarefados no noso egoísta laborar, pasabamos de longo ou acenando para que souberas que estabamos alí.
Mais ti precisabas que nos detiveramos. E non o fixemos.
Perdóame doce paxariño por non agarimar as túas ás cando me mirabas.
Perdóame por te querer converter nun gabián sendo lavandeira.
Perdóame por non saber que as lavandeiras tamén son costureiras, agora entendo por que cosías os petos
das nosas vidas á túa.
Perdóame por ser eu unha vulgar cotovía, unha simple laverca con aires de reiseñor.
Pero non me perdoes por quererte sendo como son porque o fixen dende a altura do miñato e a humildade
do colibrí.
Porque ti me ensinaches que se pode voar sen ás. Contigo aprendín que a vida ten a lixeireza da pluma
que, arrastrada polo nordés, emprende voo máis alá das nubes na procura dun arco da vella onde asentar os
seus soños. Para empezar a vivilos.
Tócache.
Miña querida anduriña.
Percorrín os corredores na túa busca pero non te atopei. Baixei as escaleiras devecendo baterme co teu
sorriso pero non apareceu. Fun á biblioteca pensando encontrarte na nosa mesa pero non estabas.
Esperei.Vin pasar o tempo pero non te presentaches. Daquela petaron no meu ombreiro, erguín os brazos
para apreixarte e topeime coa sombra da túa ilusión. Seguina. Entón vinte.
Acenábasme co teu enorme sorriso. Dábasme a man para que non caera e eu non tiña medo porque estabas
comigo. Sentamos no Paraninfo e falamos.
Falamos de todos os anos vividos, de tantos momentos compartidos, e rimos. Gustábanos rir. O teu riso
contaxiábame porque era o eco da vida que bordaba de ti. Era irresistible. Coma ti. Falaban os teus ollos,
falaban as túas mans, todo o teu corpo falaba e o Paraninfo íase sumindo nunha diminuta folerpa ante o
vendaval da túa forza.
Eu fitábate conmocionada ante o rebulir da vida que de ti agromaba. E quixen ser coma ti. Ser furacán
para cambiar o mundo e pintalo de cores. Daquela aínda non sabía que no fondo do torbón aniñaba a
desolación. Aínda non sabía que o orballo sempre enchoupara a túa alma.
Por iso me perdín na cor dos teus ollos e debuxei con eles arcos da vella imposibles porque contigo todo
era posible mesmo o imposible. Como será imposible esquencerte. Imposible olvidar o eco da túa voz, a túa
mirada, as túas mans, o teu corazón. Ese corazón que rompeu de tanto que quixo. Como di a canción: se
rompió de tanto querer. O teu esnaquizouse en anaquiños de amor que fuches regalando a todos os que te
rodeaban.
Así eras ti. Sempre agasallando, o teu verbo preferido, na primeira persoa do presente. Ti eras o agasallo.
Sempre o souben pero quizais non cho souben dicir. Perdóame. Mais non quero entristecerme.
Hoxe máis ca nunca sei que es e serás para sempre o meu ronsel. E aquí, nunha das butacas deste
fermosísimo paraninfo, atoparémonos para charlar sobre tantas cousas que nos quedaron por dicir.
Espérame. Sen présas. Miña querida compañeira.
2
Conchita Fernández Vázquez