Número 7 Abril 2011 - Xunta de Galicia

ENTREVISTANDO
A
NATALIA
NATALIA
CORBILLÓN
CORBILLÓN
Natalia Corbillón, autora de “En algún
lugar de Orión”, primeira parte da triloxía
“Los hijos de Gea”, naceu hai vinteseis
anos en A Merca (Ourense). É definida
segundo conta Arthur de Jeuffosse, na
contraportada do libro, non como unha
futura promesa senón como unha
escritora consagrada que leva a
verdadeira literatura ata os máis novos.
- Natalia, que se sente ao publicar a
túa primeira novela?
Supoño que depende moito do lugar que
ocupe a escritura na túa vida. Hai persoas
que publican libros sen ser esta a súa
maior ambición. No meu caso, sempre
quixen ser escritora polo que, o día que
recibín un “sí”, botei a chorar de ledicia.
A sensación de recibir o teu primeiro
libro impreso é algo que non esqueces.
- Teño entendido que a primeira
edición foi en setembro do 2006 coa
editorial ”Nuevos Escritores”. Que é o
que fixo que o publicaras de novo coa
editorial Educando, no 2010?
¡Un tremendo erro! Ah, ah. Non che
minto. Foi a ignorancia pura e dura. Eu só
tiña 19 anos cando rematei o libro.
Véndome demasiado inexperta, descartei
envialo a concursos e buscando “autores
noveis” en internet foi o primeiro que me
saíu. Envieino e ás dúas semanas
chegoume a resposta positiva. Despois da
miña experiencia con distintas editoriais
todos estes anos, hoxe sei que aquel si
non significaba nada especial, e o máis
probable é que nin tan sequera leran o
libro. Non me avergonza dicilo, se así
podo evitar que tanta xente siga
destruíndo as súas ilusións en editoriais
de auto e coedición. Coma me pasou a min,
moitos escritores publican a súa primeira
vez neste tipo de editoriais que sempre
están as primeiras nos buscadores,
poñéndoo fácil e de cor de rosa. É posible
que non todas funcionen mal pero o 99%
só buscan os cartos da edición. Non
26
pagues por un traballo que fixeches e
terás que facer ti soa.
- É moi difícil sacar un libro á venda e
moito máis que teña éxito, como
fixeches para logralo? Cantos
exemplares sacaches nun primeiro
momento? E cantos deles se venderon?
Ben, o éxito aínda é un camiño que
empezamos a percorrer. Hoxe en día o
éxito chámaselle cando o teu libro é
coñecido mesmo fóra do país. Eu
conténtome con tal de que o libro poida
chegar á xente e a xente o disfrute de
verdade.
O segredo para chegar á edición que hoxe
está nas librerías foi, sen dúbida, a
perseveranza. Ser testana coma unha
mula e non deixar de loitar pola obra
aínda nos momentos malos. Aquela
primeira edición foi de 700 exemplares,
dos que se venderon nunca cheguei a
saber nada, pero o libro chegou a un par
de colexios cos que volvín traballar
recentemente. A reacción dos seus
lectores foi un dos motores para eu
animarme a seguir intentándoo.
- Todo libro ten o seu comezo.
Poderías dicirnos cal foi o do teu?
O seu comezo? Imaxino que te refires a
como xurdiu. Pois a idea básica de dúas
organizacións, unha feminina e outra
masculina, veume dun soño, e a mestura
coa mitoloxía a raíz dun libro de
astronomía que teño, no que, por suposto,
veñen moitas referencias ás historias
gregas que dan nome á maioría das
constelacións.
- A historia de “En algún lugar de
Orión” contén moitísima mitoloxía
grega. Como se che ocorreu introducir
nela a lenda de Orión e Escorpión.
Como che acabo de contar, atopei un
pequeno resumo do mito de Orión e
Escorpión nun libro de astronomía e, ó
lelo, prendéuseme a luz.
A constelación de Orión é unha das máis
sinxelas de recoñecer, e nas distintas
civilizacións foi sempre unha referencia
chea de lenda e misterio. Era un pretexto
perfecto.
- Na edición do 2010 engadiches
algunhas partes novas, algo non moi
común. A que se debeu?
Debeuse a que tiven moitos anos para
revisar a obra. Isto non é moi san ás
Rañolas 7
Curruncho do lector
veces, pero creo que neste caso foi
positivo. Cando naceu En algún lugar de
Orión, non naceu como triloxía. Cando
decidín continualo e, sobre todo tras
escribir o segundo libro, vin que había
certos detalles que debían ser pulidos
para adaptar o primeiro ao conxunto da
triloxía.
- O título de “ En algún lugar de
Orión” garda unha relación específica
cun suceso que lle afecta a un dos
personaxes, concretamente, pensaches
algunha vez noutro nome durante o
proceso de escritura do libro.
Non. Non pensei no título ata o final.
Recordo que cando estaba terminando,
unha amiga que acabaría converténdose
tamén na editora da segunda edición,
suxeriu o título, ou algo moi semellante.
Cando rematei a última frase e, case sen
querelo, escribín esas palabras, souben
cal ía ser o título.
- O nome da saga tamén é algo que
chama moito a atención. Habería algún
problema en que nos dixeras a que se
debe?
En realidade se afondades un pouco na
historia e no mito, vós mesmos o podedes
supoñer. Orión era fillo de Gea, a deusa
da terra e nai de tódalas criaturas que
habitan nela, inclusive o Escorpión. Tanto
Orión, como o Escorpión, e por tanto
Guardianas e Enviados son fillos de Gea.
- Nun principio ía ser un só libro. Que
é o que che fixo cambiar de opinión e
convertelo nunha triloxía?
Principalmente a xente. A primeira
edición non puido chegar a moita xente,
pero algúns dos que a leron insistíronme
en que era unha historia que aínda tiña
miga para tirar dela, e que lles gustaría
ler máis. Eu botaba de menos ós
personaxes e percateime de que aínda
había moitos ocos por cubrir, moitas
dúbidas sen explicar. Tiven unha idea
para unha continuación, pero ó darlle
voltas, creceu tanto que souben que sería
demasiado extensa para un só libro, polo
que de alí saíron os tres.
- Poderías adiantarnos algo do segundo
libro? Aínda que só sexa o título...
Ah Pois adiántovos o título que é o que
podo polo de agora. O título do segundo
libro é Anagennese. Como xa dixen, o
segundo libro é moito máis extenso que o