Número 7 Abril 2011 - Xunta de Galicia

Relato nivel III
Rañolas 7
Protagonistas: certames, premios e entrevistas.
Mauthausen-Gusen (Austria), 19 de agosto do 1943.
- Formen filas! Ó frente, firmes!
O comandante ía revisando un por un ós soldados formados. Ninguén se movía, ninguén respiraba, pero un deles baixou a vista.
-Vostede, covarde! Míreme ós ollos! Como se chama soldado?
-Cha... chámome Eric, señor, Eric Rosenbauer.
-Pois faga o favor de mirar ó frente! Ou deslúmbralle o sol, Rosenbauer?
A fila rompía a rir e o pobre soldado sentiuse avergoñado.
-Silencio! Nin se movan! Os soldados alemáns son tenaces, serios e firmes, non queremos ter escorias!
O comandante remataba a revisión e despediuse co saúdo nazi. O rapaz avergoñado apartouse un pouco do grupo e sentou nunha
pedra. Definitivamente non tiña nin idea do que facía alí. El non era nin tenaz, nin serio, nin firme como ben dixera o comandante
Weimeister. El non era deses, non quería mandar, nin ser mandado, nin matar, nin morrer! Só quería regresar a súa casa, volver cos
seus, ós que tanto botaba en falla, e continuar a súa vida normal, esquecéndose daquel pesadelo. A guerra arrincáralle a infancia para
convertelo nunha máquina de matar. Recordaba perfectamente a mañá na que varios soldados entraran na escola e os levaran ó
cuartel. Só tiña 14 anos e nunca máis volvera saber nada da súa familia. Recordaba que no cuartel os soldados facían preguntas ós
nenos e segundo o que contestaban íanse por unha porta ou pola outra. Daquela non o entendera moi ben, pero non foi difícil
descubrilo cando viu a algúns dos seus mellores amigos sendo maltratados polos soldados e máis aínda, anos máis tarde, cando os
levaran a un campo de concetración a modo de proba e mirara ós ollos do seu amigo, ollos que endexamais lle devolveran a mirada
mentras se consumían entre as chamas. Non puidera conter as bágoas e inventara unha escusa para poder saír dos fornos. Aquel día
dérase conta de que o destino lle sorrira por nacer alemán, ou tal vez non tanto. Tiña visto moitas atrocidades, pero o que non sabía
era as que lle quedaban por ver. Nunca máis volvera a pisar un campo de concentración, pero agora cumprida a mairoría de idade, non
tiña máis remedio. Non podía escapar, non podía rebelarse se quería permanecer con vida, ademais quen o escoitaría?. Non podía
facer nada, só esperar sufrindo naquel pesadelo ata que alguén volvese despertalo. Sabía que aquela atrocidade non podería ser
eterna, tiña noticia de que o resto do mundo , afortunadamente, non se quedara quieto mentras os alemáns construían matadeiros, e
que sería cuestión de tempo ata que o mundo rematara con eles, xa que ó final o ben sempre triunfa sobre o mal.
De súpeto, unha voz espertouno dos seus pensamentos e volveu á realidade:
-Ei, Rosenbaur, estiveches xenial no alineamento- dixo un soldado cun sonriso. Non pasa nada rapaz, iso pasounos a todos. Quería
dicirche que tes que ir axudar á B-9, sección de experimentación, a limpar as salas. Vai falar coa enfermeira Sarah Burkharde que xa
che dirá como facelo. É o que lle toca ós novatos! Xa verás cando chegues a meter a 200 xudeos nunha cámara de gas! Terceira
porta á esquerda, non o esquezas.
O soldado Schulze era uns anos máis vello ca el e mostrárase simpático dende o primeiro momento. Estaba a punto de ascender e
notábaselle orgulloso de máis ultimamente. A idea de ir limpar as salas de experimentos non soaba moi ben, pero peor sería meter ós
xudeos nas cámaras de gas como dixera Schulze. Non quería ascender xamais. Levantouse de mala gana e dispúxose a buscar a B-9. A
verdade é que o dos experimentos humanos soaba moi mal, Nunca estivera presente en ningunha experimentación pero desde logo
esos médicos non debían estar moi ben da cabeza, era unha aberración, case peor que queimar cadáveres humanos en fornos. Non, se
desde logo Hitler quedaría calvo coas súas brillantes ideas. Imaxinouse por un momento que estaba nunha sala de experimentación
mentras a tal Sarah Burkhard extirpáballe o cerebro. Detívose por un momento na porta da B-9 esquecendo tan horrible pensamento,
e abriu a porta decidido a falar coa sádica enfermeira, pero non se imaxinaba que ía ser todo moi diferente.
* * *
O corredor da B-9 era estreito coas paredes brancas e moi escuro, o que lle daba un aspecto do máis sinistro. Eric tragou saliva e
púxose andar ata chegar a terceira porta á esquerda. Petou, mais ninguén lle contestou, así que entrou sixilosamente. De súpeto
escoitou un berro feminino estremecedor que proviña dalgunha das salas. Puxéronselle os pelos de punta. A muller que gritaba estaba
pasándoo verdadeiramente mal, estaba sufrindo e el podía notalo. Contemplou entón a sala onde se atopaba. Miles de cachivaches
estaban enriba dunha mesa preto dunha padiola. Os gritos non cesaban e imaxinou a un médico tolo utilizando aquelas ferramentas
sobre a muller. Estremeceuse aínda máis cando colleu o manual que estaba sobre a mesa: Experimentación con nenos. Aquelo era
aínda peor. Botoulle unha ollada: extirpación de falanxes, reaccións ante determinadas substancias, mutacións...
- Ah! Vostede debe ser o novo soldado que vén limpar. Vin a porta aberta e preocupeime- dixo unha voz feminina ás súas costas.
Eric sorprendeuse e xirouse lentamente. Na porta había unha muller xa vella, baixiña, regordecha, co pelo branco e cunhas lentes
redondas. A simple vista non parecía tan sádica, e mesmo parecía simpática.
Si son eu. Chámome Eric Rosenbauer. Vostede debe ser Sarah Burkhard- dixo aínda sorprendido observando a cantidade de cestos
que estaban nunhas estanterías.
-Si, agora volvo ser Burkhard- respondeu cun tono ó que Eric lle pareceu tristura.
-Como di? Non a entendo.
-Pode que algún día destes cho explique, aínda que os soldados non saben escoitar. Teño orde de que estarás un mes pola B-9, Eric.
El sorprendeuse de que o tratar polo nome e non polo apelido como facían os outros.
38