Número 7 Abril 2011 - Xunta de Galicia

Rañolas 7
Protagonistas: certames, premios e entrevistas.
-Cala, guapa, aquí mandamos nós- dixo o outro soldado.
Entón o soldado estampouna contra a parede da chabola e comezou a sobala toda.
-Déixeme! Fóra noxoso! – dicía a rapaza con resignación.
- Solte a miña irmá!- berrou o neno.
Eric achegouse e sorprendeu ós soldados.
- Ah es ti Rosenbauer. Que tal na B-9?- dixo Schulze nun ton de chulería.
- Ben- foi a resposta seca de Eric.
- Ves, isto é o que lle facemos ás furcias que se portan mal. Anda encárgate ti destes dous elementos- dixo mentras os dous se ían e
dobraban a esquina.
Eric virouse cara os irmáns. O neno tocábase o ollo e puña cara de dor. A rapaza respiraba entrecortadamente con bágoas nos ollos.
Acercouse lentamente e eles retrocederon desconfiados.
-Tranquilos, non vou facervos dano- susurrou. Pero as caras de medo seguía presentes.
O soldado achegouse ó neno e pedíulle que lle deixara ver o ollo. Este levantou a cabeza e deixou entrever o morado. Era unha ferida
fea pero curaría. Reparou tamén nos abraiantes ollos verdes do rapaz. Sacou unha gasa do peto e unha pomada que collera no
botiquín de Sarah.
- Tranquila vou intentar curar a ferida- dixo cando a rapaza se achegou para impedirllo.
A rapaza accedou desorientada. Que é que estaba a facer aquel soldado? Estábaos axudando ou simplemente era unha farsa para
logo levalos cegos á cámara de gas? Fose como fose, aquel xove espertara nela curiosidade así que decidiu esperar calada para ver
que ía facer. Observou como botaba a pomada sobre o ollo do seu irmán mentras lle decía unhas palabras tranquilizadoras á vez que
sorría. Gustoulle o sorriso, desde logo aquel soldado non era como os demais. El levantou os ollos para mirala. Os seus ollos eran
azuis do ton do xeo, como os do resto de soldados, pero había unha chispa de calor que delataba bondade. Un soldado bo? Qué facía
nun campo de concentración?
- Xa está, raparigo. Espero que che vaia ben.
- Gracias señor- dixo o neno tamén sorprendido.
-Borej, vai durmir que quero falar un momento co soldado- dixo a rapaza timidamente.
- Nunca te deixarei soa cun soldado!
- Seino, pero esta vez tes que facelo. El é diferente.
Borej lembrou que o soldadose mostrara amable con el e mesmo lle caera simpático. Aceptou de mala maneira e entrou no chabolo.
- De verdade pensas que son diferente?
- Si, ti non o cres?- dixo achegándose a el. Desde cando un soldado alemán axuda a un xudeo?
- Desde que ten corazón e non pode soportar estas atrocidades- dixo recordando as palabras de Sarah.
- Sabía que eras dos bos, os teus ollos delátante- dixo enigmaticamente. E dime, entón que fas aquí?
- Eu non o escollín. Cando tiña catorce anos, os soldados entraron na miña escola e leváronme con eles. Nin tan sequera puiden
despedirme da miña familia. Non sei se estarán ben ou non, non volvín saber nada deles.
- A mín pasoume algo semellante, só que eu corrín peor sorte. Nós tivemos que abandonar a nosa cara e ir vivir a unha cabana no
monte. Un día os meus pais saíron buscar comida e ó cabo dunha hora, uns soldados presentáronse na cabana e meu irmán e máis eu
non puidemos facer nada.
- Eric observou o rostro da rapaza e descubriu que un fio de sangue saía dos seus beizos. Sacou outra gasa e a pomada e achegouse
a ela.
- Tes unha ferida nos beizos, non te movas- dixo mentras pasaba o pano suavemente polo beizo.
Entón a rapaza non puido conter as bágoas e botouse a chorar.
- Síntoo, non quería ofender- dixo preocupado.
- Tranquilo non é por ti. É por todos eses soldados. Son malvados, trátante coma unha alimaña, utilízante- dicía mentras choraba.
O soldado non sabía que facer. Sentía desexos de apertala, pero e se metía a pata?. Non fixo falla, ela mesma buscou os seus brazos.
Estiveron así un intre ata que a rapaza se tranquilizou e dirixiuse á cabana.
- Por certo, chámome Eric Rosenbauer.
- Eu son Leah Grien, un pracer- dixo antes de abrir a porta do chabolo.
* * *
Á mañá seguinte Eric presentouse cedo na B-9 como o día anterior. A noite anterior soñara coa rapaza e sentíase feliz. Desde logo
gustáballe porque non a podía quitar da cabeza.
- E logo que che pasa hoxe, meu? Véxote moi contento- preguntoulle Sarah mentras asubiaba.
- Nada
- Xa eso din todos. O que me parece e que estás namorado. Quen é? Algunha desas enfermeiras da B-2? Din que son moi guapas.
- Non, onte coñecín a unha xudea.
- Uh! , vexo que buscas emocións fortes.
- Só falamos, pero estaba chorando así que aperteina.
- Se de verdade che gusta non a deixes escapar.
- Pero non cres que é un amor imposible e prohibido?
- Nada é imposible. Eu tamén amei a un xudeo e quen sabe tal vez poidas axudala a convivir neste pesadelo, tal vez salves algunha
vida. As persoas séntense orgullosas cando salvan unha vida, non cando a matan.
- Tes razón pero é algo moi complicado.
- Queres saber por que son Sarah Roth e non Burkhard?- preguntou misteriosamente
- Por suposto.
40