Número 7 Abril 2011 - Xunta de Galicia

Esa era a pregunta clave que daba inicio
á charla-coloquio de X.P. Docampo mais ás
veces antes de respostar a unha pregunta
precisan formularse outras porque a
afirmación e a negación levan implícitas
outras afirmacións e negacións que
serven para reafirmar e evidenciar, sobre
todo ante o interlocutor, a resposta á
pregunta inicialmente formulada.
Xabier P. Docampo é ante todo un home
tranquilo e un gran comunicador. Todo nel
é sentido común e sensatez, algo que o fai
cercano e fácil de entender para o
público. Séntese galego e orgulloso da súa
lingua coa mesma naturalidade coa que a
noite segue ao día, e iso nos tempos que
24
corren mesmo é un xesto de valentía. A
lingua é sentimento e así a sente el,
tamén son raíces que nos fan ser quen
somos e non outros.
Encantoume escoitalo analizar a situación
da nosa lingua e o porqué da súa deriva,
alimentada por razóns e intereses
políticos que nacen en Madrid e que
grazas ao poder de certos medios de
comunicación e ao nacionalismo español
máis radical creou un problema onde non o
había. Porque todos os nacionalismos
radicais son malos, e tamén o español, que
trata de homoxeinizar as diversidades
culturais porque supoñen para eles o
temor a perder o control sobre o país, un
Rañolas 7
Curruncho do lector
control que sempre tiveron e que se ve
nestes tempos ameazado. A diversidade
enriquece pero é perigosa para os que
queren o control único sobre todo pois o
diferente non interesa ao non ser
aprehensible. Todo isto expúxoo dunha
forma clara e amena axudándose de
datos,noticias e anécdotas persoais.
Falou tamén dos enormes prexuízos
existentes sobre a nosa lingua e a
vergoña de moitos galegos por falarmos o
que falamos, galego, e por ende ser o que
somos, galegos. Unha vergoña adherida á
alma dos nosos dirixentes e que explica o
decreto e as medidas que están a tomar
contra o galego. Describiu as dificultades
de vivir en galego, coma se fosemos
estranxeiros na nosa propia terra e
tivesemos que pedir perdón por
empregarmos a nosa lingua. Moitos foron
os exemplos dados (pedir unha
certificación bancaria en galego
convértese nunha auténtica odisea) aos
que cada un dos que estabamos alí
poderiamos engadir moitos.
Di que nos recoñecemos nas palabras:
”…das palabras como bidueiro, ceo,
canciño, arrecendo… que tanto parecen
molestar que tantas ameazas teñen que
escoitar, que se lle arrebatan aos nenos e
nenas, coma quen os protexe dunha mala
compañía que os pode levar polo mal
camiño. Son os que pensan que restarlles
coñecemento é mellor que sumárllelo.
Eses mesmos fillos aos que se quere eivar
porque, aínda que no futuro poderán ler,
coma min, o Quixote, non terán a fortuna
que eu tiven e teño de ler Terra Chá, A
esmorga ou Merlín e familia. E non será
culpa deles porque ningún ser humano
abandona a súa lingua voluntariamente,
dun xeito ou doutro sempre o fan
obrigados por alguén. As linguas perdidas
son linguas arrebatadas e sempre con
violencia, quer física quer moral…”
Tantas e tantas verdades verteu que
unha vez máis pensei que se só
aplicasemos o sentido común e o respeto
a nós mesmos e aos demais, o mundo,
neste caso Galicia, sería un país moi
distinto, e sen lugar a dúbidas , máis
auténtico.
Conchita Fernández Vázquez