Número 7 Abril 2011 - Xunta de Galicia

Rañolas 7
Protagonistas: certames, premios e entrevistas.
ao longo do ano 1920 desapareceran cinco persoas que foran vistas por última vez na zona do parque. Seguín a consultar e os
resultados foron sorprendentes. Ao longo dos anos seguintes nun intervalo non menor de cinco anos, persoas de distintas idades e
sexo desapareceran. É máis, nun dos artigos engadíase unha información que me estremeceu: a aparición dunhas fendas no chan
acompañadas duns tremores propios dun terremoto mais que ninguén lograba explicar .
Daquela pensei que a historia estaba a se repetir de novo. Sen darme conta achegueime á fiestra que daba ao parque, asomeime e o
que vin deixoume xeado.
As fendas que había no parque formaban un debuxo. Había tres fendas que tiñan a forma dun cabaceiro con dous semicírculos
dentro e un vértice no medio. Estaba atónito. Que significaba aquilo? Por que ninguén vía o que eu estaba a ver? Acaso a miña
imaxinación estaba a xogarme unha mala pasada? Baixei as escaleiras a todo correr e dirixinme cara ao parque, non había tempo
que perder. Tiña que visualizar o punto exacto de vértice e daquela comprobei que estaba na mesma fonte que rompera o día antes.
Acaso había algo na fonte ou baixo ela?
Esa noite non peguei ollo pensando no posible significado de todo aquilo. E a nai de Zoe? Seguiamos sen ter noticias dela pero eu xa
sabía que todo estaba relacionado e todo tiña un punto en común: o Parque da Luz.
Ó día seguinte estiven moi ocupado así que decidín ir investigar ao parque pola noitiña. A iso das nove saín da casa co pretexto de
que ía con Antía dar unha volta. Non había ninguén así que fun directamente á fonte. Examineina pero non atopei nada raro e como
seguía fendida iso dificultoume o labor. Entón lembrei que antes na fonte dicían que houbera un gran castiñeiro, pensei que quizais
as árbores do redor eran castiñeiros descendentes do da fonte. Fixeime e decateime de que das cinco árbores que a rodeaban só
unha era un castiñeiro, un castiñeiro mediano e case sen follas. Fun onda el e comecei a apalpalo, nada. Así que comecei a escavar
ao seu redor e estiven preto de media hora, doíanme as mans a rabiar pero de pronto palpei algo, non era nin terra nin pedras, que
era? Turei e saqueino. Era… Era unha chave? Si, era unha chave das que abren as cancelas, de cor verde e do tamaño dun libro.
Que abriría? Entón recordei o epicentro do círculo, a fonte.
Fun correndo cara a ela e en efecto, baixo a pouca auga que quedaba apreciábase unha pechadura que apenas se deixaba ver. Sen
pensalo e moi nervioso introducín a chave e por uns momentos non pasou nada ata que o interior da fonte comezou a xirar
despregando unhas estrañas escaleiras de caracol que se adentraban na escuridade. Puxen o pé e non pasou nada así que decidín
baixar. Estaba tan excitado que case olvidei que traía a lanterna. Cheiraba fatal. Debín de estar quince minutos baixando ata que
cheguei a un corredor alumeado con candeas. Seguín por el ata que vin máis luz, achegueime tanto que esvarei e caín ao baleiro.
Cando espertei atopábame nunha vivenda pequena e de estrañas cores. Asustado levanteime e saín polo que parecía unha porta. O
que vin deixoume paralizado: ante min había casas , moitas casas que misturaban as formas das vellas casas de pedra de antes cos
modernos edicios nos que viviamos agora. Pero o que máis me impactou foi a xente. Non coñecía a ninguén e sen embargo todos me
lembraban a algo ou alguén. Eran persoas que eu coñecía pero doutra maneira ou… Nisto sentín que alguén me agarraba e perdín a
conciencia. Cando espertei de novo, estaba no que semellaba ser unha praza con miles deses seres ollando para min. Un deles
achegouse a min e examinoume. Logo berrou: Este foi o intruso que descubriu o noso mundo baixoterra. E continuou dicindo: En
efecto, querido humano, nós vivimos baixo a terra, non desaparecemos como sempre pensastes. Hai moitos anos fomos condenados
polas nosas maldades ao mundo subterráneo sen ningún contacto cos humanos pero diso non hai constancia pois foi un segredo
longamente gardado. Pero co noso coñecemento e a nosa tecnoloxía conquistaremos o mundo que algo día foi noso. Si, sairemos de
aquí e recuperaremos o que nos pertence.
Daquela comprendín o porqué das fendas e dos tremores, estaban intentando ascender despois de tantos anos. Debía escapar. Pero
como? Nun momento de despiste botei a correr sen saber a onde ir, só corría e corría. Entón vin a costa pola que caera e rubín por
ela, cheo dunha forza descomunal, subín as escaleiras e…
Non sei como nin de que maneira atopeime na fonte. Estaba tan esgotado polo cansancio e as emocións vividas que quedei durmido
no xardín da miña casa e ao espertar , lembreino: queremos saír para recuperar o que é noso…
A entrada, deixara a entrada do mundo baixoterra aberta…
Levanteime de contado e mirei cara ao meu redor. Nada. Todo seguía igual, coma sempre! Na cociña non había ninguén, nin no salón,
nin nos cuartos…E os meus pais?
Cheo de pánico saín da casa. As rúas estaban desertas. Aterrorizado fun ao parque e o que vin deixoume abraiado. Todos estaban
alí, ata os meus pais. Non cabía un alfinete e no medio de tanta xente estaba aquel ser odioso montado nun estraño artiluxio. A
xente miraba para el como hipnotizada. Daquela empezou a levitar mentres pronunciaba un terrible discurso: humanos, estúpidos
humanos, nada podedes facer para evitar o inevitable. Coa forza do noso coñecemento retrocederedes ao tempo en que fomos
condenados. Agora vós viviredes coma nós o fixemos durante tantos anos.
Alto! - escoitouse dendo o fondo do parque. Todos se viraron , era … a nai de Zoe.
-Ti - dixo el- debin supoñelo. A gardiá.
En efecto, a nai de Zoe era a gardiá da porta e do seu segredo, igual que fixeran os seus antergos.
-Non -dixo aquela horrenda criatura que cada vez me resultaba máis familiar- non me vas impedir facer o que teño pensado facer,
o meu poder é moitísimo maior ca o teu e o de todos os humanos aquí presentes.
Daquela a nai de Zoe arremeteu contra el e… atónito asistín a unha especie de batalla campal na que moita da xente corría
despavorida buscando onde refuxiarse. Non sabía que facer. Todo aquilo que estaba a pasar parecía un pesadelo do que quería
espertar canto antes.
Foi entón cando todo cobrou sentido. De repente vino. Ese bigote, ese pelo lambido e noxento, esa mirada malvada, eses ollos
hipnotizadores… esa cara era a mesma que aparecía nos libros de historia cando estabamos a estudar o holocausto xudío… pero,
como podía ser posible? Sen pensalo e cheo de rabia botei a correr e batín contra el con tanta forza que o tirei mentres unha
chave moi parecida a que atopara ou quizais a mesma, caía do seu peto. Apodereime dela e apreteina con toda a miña forza contra o
meu corazón suplicando que aquilo rematara dunha vez e…
34