Número 7 Abril 2011 - Xunta de Galicia

Relato. Nivel II
CAFETIÑO
CAFETIÑO
Rañolas 7
Protagonistas: certames, premios e entrevistas.
Era unha mañá de xuño moi calorosa cando Anxo saíu a xogar co seu compañeiro Xoán. Parecía un día normal coma outro calquera.
Foron xogar ao parque acompañados polas súas nais. Empezaron a “xogar” dunha forma brusca: abalando árbores ( pois eran uns nenos
que non apreciaban a natureza). Pero todo iso cambiaría cando a nai de Anxo pronunciou unhas palabras:
-Anxo, vai comprar que xa é moi tarde!O neno facéndolle caso a súa nai foi á tenda preto do seu instituto (Otero Pedrayo). Trouxo
moitas cousas, unha delas unha bolsiña de grans de café.
Ó chegar a casa puxo o paquete de café enriba da mesa do seu cuarto mentres ía facendo as tarefas do colexio. De súpeto quedou
abraiado mirando o paquete pois algo se movía no seu interior. O neno abriuno apresuradamente e viu coma un gran de café lle falaba:
-Ola, amiguiño! Chámome cafetiño. Queres que che conte algo da miña vida e como cheguei ata aquí?
O neno sorprendido díxolle que si escoitando coas orellas ben abertas o que ese pequeno descoñecido lle contaba.
-Nacín nunha zona cafeteira de Colombia. Medrei entre follas do cafetal. Era apenas do tamaño dun chícharo pero pouquiño a pouco
cos coidados do dono das terras de Bucaramanga convertinme nun gran vermello e marrón.
Mentres pasaban os días fun madurando cos raios do sol. Tiven moita sorte xa que algúns dos meus compañeiros colleron “A Rolla”.É
algo parecido ao sarampelo dos nenos, só que as manchas son pequeniñas e brancas. Desgraciadamente moitos dos meus amiguiños
foron queimados. Eu libreime grazas ás continuas fumigacións dun home loiro e corpulento que era o dono da facenda. Cando o cafeto
non é rentable, renóvase por outro no cafetal ou córtannos o tronco a rentes do chan para que medren novas sementes.
Pasaron os meses e chegou maio, mes no que ían chegando recolectores de todas as partes do país.
As mañás transcorrían entre as cantigas das mulleres que ían collendo dos cafetais os grans.
Chegou o meu día. Aquela muller de aspecto fráxil arrincoume con coidado da miña folliña e meteunos nunha cestiña pequena que
levaba suxeita á cintura, De alí leváronnos a unhas máquinas chamadas secadoras e trilladoras. Uf! Que mareado saín de alí. A algúns
amigos puxéronnos nuns sacos de cor terra, na parte exterior poñía: Café de Colombia.
Outros grans coma min iamos en paquetes con destino ás tendas de café, probablemente acabariamos moídos e convertidos nesa
deliciosa bebida chamada café. Había paquetes nos que puña: café puro, descafeínado, mezcla, puro Colombia… pero entre todos eles
destacaba o café gourmet. Eran excelentes grans. Parecían cabaleiros con frac e sombreiro de copa.
Colocáronnos dentro dos camións e alí iamos dando pequenos botes por aquelas estradas estreitas e tortuosas Chegamos ó porto.
Dende alí comenzaba a nosa viaxe rumbo a diferentes lugares do mundo, colocáronnos nas bodegas dun barco grandísimo. Que calor ía
alí! Pasado un tempo, cheguei a terra e volta ó camión; non sei canto tempo durou a viaxe, pero de súpeto o camión detívose.
Chegaramos a unha cidade chamada Ourense (cidade de ouro). Non sabía se a miña vida sería dourada mais tiña pinta de ser unha
cidade tranquila.
Metéronnos na tenda e clasificáronnos segundo a nosa orixe. Eu debía ser un gran fermoso pois non durei máis ca un día.
Ó día seguinte entraches na tenda. Parecíasme un neno forte e sen sentimentos e cando me colliches pechei os ollos e o primeiro que
pensei foi: “Que vai ser de min agora?” De alí leváchesme acompañado dunha muller de aspecto doce a esta casa fermosa situada nas
Burgas e aquí estou contándoche a miña historia, curta pero á vez tan lonxana, desexando que me coides e que non fagas de min esa
bebida chamada café.”
O neno que seguía cos ollos coma pratos non daba creto á historia tan preciosa que acababa de escoitar e preguntábase:- Como pode
ser posible que un gran de café fale comigo?
Deixouno coidadosamente no paquete preto da súa mesa de noite e foi cear pois as horas pasáranselle voando…
Cando volveu ó seu cuarto colleu de novo ó seu pequecho amigo e comezou a teimar onde pedería deixalo de tal forma qque sempre
estivera ó seu carón. Ían pasado as horas ata que de socato o pequeño gran falou:
-Pódesme pór na túa habitación.
-É unha boa idea ¡-berrou o rapaz- Farei contigo un lapiseiro, pegareite e ninguén poderá arrincarte do meu carón.
O neno pasou toda a noite facendo o seu lapiseiro. Colleu unha caixa pequena, coloreouna e ó redor foi pegando pequenos grans de café
igualiños a Cafetito. Por último colocou o que era e sería o seu mellor amigo. O resultado foi un fermoso lapiseiro feito de grans de
café que quedou colocado ó carón da xanela, formando parte do cuarto do neno.
Desta forma o corazonciño de Cafetiño endexamais deixará de latexar e Anxo dende aquela sabe apreciar mellor a natureza. Xoga a
outros xogos menos bruscos e está ledo por colocar o seu lapis nese lapiceiro feito por el.
Con este conto desexo que coidemos a natureza con agarimo, xa que é un tesouro moi preciado que todos debemos respetar, tal e
como me ensinou o meu profesor de lingua castelá.
36
Andrea Tumbeiro