Descarga en formato PDF (9,4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

46 A nacionalización do pasado irlandés, 1845-1937
de prostración económica e cultural da que aquel adoitaba ir acompañado, segundo
a retórica nacionalista.
En suma, compostas ben ó servizo do Estado vixente, ben como auxilio das
propostas de reestruturación dos seus límites, as historias nacionais, como
categoría específica de representación do pasado, foron froito da determinación
ideolóxica que suscitou a súa elaboración e que sostiña a súa interpretación. Lonxe
das súas pretensións de constituír o puro reflexo dun pasado obxectivo, reproducido
unha vez descuberto por medio do estudio dos acontecementos máis relevantes
doutros tempos, aquelas historias resultaron ser construcións narrativas que
proxectaban no tempo a subxectividade dunha descrición político-ideolóxica do
presente, a cal, á súa vez, nun proceso de retroalimentación circular, estaban
destinadas a confirmar.
Esta clase de relatos do pasado centrados na nación caracterizáronse por estar
compostos, cada un deles, arredor dun núcleo argumental, establecido con carácter
previo, a partir do cal se desenvolve un discurso histórico que se corresponde de
maneira específica coa singularidade do seu suxeito, tamén presuposta, a cal o
propio relato viña confirmar pola repetida comprobación da presenza constante
dos seus trazos particulares no decorrer do tempo. O labor dos que se achegaron
ó pasado co ánimo de representalo como historia da nación consistiu, precisamente,
en discernir entre os materiais dos tempos pretéritos os sinais identitarios da
nacionalidade, en canto expresión da súa peculiar natureza, e en referir de maneira
coherente o longo e específico percorrido do suxeito nacional cara á súa
consolidación como Estado soberano, ou ben, no seu caso, en expoñer as
circunstancias nas que se viu frustrada a evolución natural cara á cumprimentación
do seu destino como entidade política independente. Tratábase, en realidade, de
proxectar cara a atrás a caracterización ideolóxica do presente, de maneira que a
narración do pasado dese conta da índole única do camiño histórico da nación,
lexitimase a afirmación da condición diferenciada da súa natureza e xustificase a
proclamación dos seus dereitos políticos privativos, expresados nun Estado propio
xa constituído ou na súa reivindicación.
O resultado final do esforzo veu ser un relato coherente internamente e mais
en relación ó presente, sexa respecto da identificación entre o Estado e a nación,
sexa respecto da demanda de que tal confluencia se concretase na realidade. Claro
é que, dado o carácter informe, disperso e continxente dos datos procedentes dun
pasado que, en por si, non amosaba designio nin propósito ningún, resultou
imprescindible o traballo de composición do historiador, en orde a seleccionar os
materiais pertinentes, a dispoñelos nunha secuenciación axeitada e a dotalos dunha
unidade narrativa da que, por principio, carecían. A propia pretensión de integrar