o_001043_2012-05-27-234408_e-kitap-arsivi

Geceleri, gözlerinin altı çökmüş yorgun yüzünü soluk ışığın aydınlattığı
bitip tükenmez dikişlere indirmiş, siyah jorjet kumaşlara ya da hareli
ipek taftalara simli karanfiller, tavus tüylerinden çiçekler, dantellerden
şakayıklar işlerken, mal müdürünün karısının, oğlunun düğününde giyeceği
tuvaleti, kaymakamın hanımının Cumhuriyet balosunda komşu çatlatacağı pul
ve payet işli elbiseyi yetiştirmeye çalışırken, alnının ortasında derinleşen
iki çizgi, dudaklarındaki kasılma, zamanından çok önce aklaşmaya başlayan
saçları, sessiz yalnızlığını, gösterişsiz kederini, erken bastıran yorgunluğunu
haber verirdi.
Annemin kabul günlerinde, evde yapılmış kestane şekerlemesi, ayva jölesi ve
kıtlama çaylar ikram edilirken, teyzem, kendi yaptığı inanılmaz lezzetteki
kurabiyeleri ve çörekleri fırından çıkarmaya gidince, arkasından alçak sesle
konuşurlardı:
"On parmağında on marifet, zevkli, hanım kadın, bir erkeği mutlu edecek her
şeyi var. Ama ne çare insan kendi talihini kendisi yapamıyor!", "Topu topu
kırk gün evli kalmış. Yirmisinde yokmuş o zaman. Malum, medeni nikah yok daha.
Adam mektep müdürü müymüş neymiş! Ne bilelim. Tahsili var, mesleği var,
efendi görünüşlü, yakışıklı, hem de memur. O zaman ben, olsun olsun beş
yaşındayım. Ablamla aramızda 15 yaş vardır. Yine de hayal meyal anımsıyorum.
Sandıklar dolusu çeyiz çimenle gelin edildi. Biz o sırada Kırklareli'nde
eniştemin yanındayız annemle. Annem, küçükler sıraları gelmeden evlendiler,
en büyük evde kaldı, diye dert ederdi hep. Gitti diye memnun... Evliliğinin
kırkıncı gününde kapı çalınıyor. Kapıda genç bir kadın, yanında iki küçük
çocuk. Ablam buyur ediyor içeri. Meğer kadın adamın karısıymış. Đki çocuğuyla
bırakmış, tayini çıkınca izini kaybettirmiş. Ablam, daha o gün, adam işten
eve dönmeden bir tek bavulunu alıp çıkıyor evden. Çıkış o çıkış. Çeyizini,
eşyasını bile toplamıyor."
Teyzem, elinde bir tepsi taze çörekle içeri girince, bıçakla kesilmişçesine
biten cümlecikler: "Bir emekli albay komşumuz var. Şöyle eli yüzü düzgün,
hanım kadın birini arıyordu..." Ya da, "Elbette bütün kardeşler kanat
germişsiniz, ama insanın kendi yuvası başka olmaz mı?" Sonra annemin
de misafir odasından çıktığı bir anı kollayıp, kendi aralarında yavaş sesle:
"Elbette evlensin istemezler şekerim. Đşlerine yarıyor..."
Köşeye büzülmüş onları dinlerken katıla katıla ağlamak gelirdi içimden. Bu
kadınlar ne hakla teyzemi konuşuyorlar, ne hakla didikliyorlar onun
hayatını! Tam anlamazdım, ama bütün söylenenlerde onu yaralayacak birşeyler
olduğunu sezerdim. Odaya döndüğünde, gider dizlerinin dibine çömelir, yüzümü
ipek elbisesinin serin kıvrımları arasına gömer, büyüyüp de ona saray gibi
evler alacağım günleri düşlerdim.
Yıllar sonra bir gün, "Sadece kırk gün evli kaldığın doğru mu teyze?" diye
sorduğumda, alaycı bir sesle, "Kırk gün biraz tevatür," demişti. "Belki
altı ay, belki de biraz fazla. Yıl dolmamıştı, ama bunu anımsıyorum."
"Ya her şeyini, bütün çeyizini evde bırakıp çıktığın?"
"Orası doğru. Onca ıvır zıvırı bir bavula doldurup götürecek halim yoktu ki!
Ne yerim vardı, ne yurdum. Kardeş evlerine kendim zor sığarken, bir de onca
eşya!.. Sonra barışmak için çok çalıştı, aracılar koydu. Aracılarla, çeyizden
kalma çarçaputun bir kısmını da gönderdi. Dağıttım hepsini. Saklasam nerede
kullanacaktım? Simli yatak örtülerini hangi yatağıma örtecektim? Dantel
perdeleri hangi odama asacaktım?"
"Niye barışmadın peki?"
Hüzünlü, düşünceli, uzaklardan gelen bir sesle: