tek çare budur!

Umudu Büyüten Mücadeledir
Say›: 204
Yürüyüfl
24 Ocak
2010
Direnmek, kazanmak için emekçilerin
tek flans›d›r. ‹flçi s›n›f›-
n›n yaklafl›k iki yüzy›ll›k mücadele
tarihinin ö¤retti¤i bir sonuçtur bu.
Tekel iflçileri, bu tarihi bilseler de
bilmeseler de bu tarihin ö¤retti¤ini
kendi pratiklerinde görmüfllerdir.
Direnmek, kazanmak için tek flanslar›d›r.
Özellikle de kapitalist sömürünün
bu kadar pervas›zlaflt›¤› ve
faflizmin her türlü hak ve özgürlük
mücadelesini “ezilmesi, yok edilmesi”
gerekli bir düflman olarak
gördü¤ü koflullarda, baflka hiçbir
flans› yoktur ezilenlerin. Bu tarihi
bir bilinçtir. Bu tarihi bilinci ö¤renmek
için okumak gerekmez illa; o
tarih, yaflayarak k›sa sürede ö¤renilir.
Kitleler, kendi kavga okullar›nda
yüzlerce y›ll›k tarihi, bazen onlarca,
yüzlerce, bazen bir kaç gün içinde
özümserler. Tekel iflçilerinin kendilerine
uzat›lan mikrofonlar karfl›s›ndaki
bilgelikleri, iflte bu tarihin bilgisinden
gücünü almaktad›r.
Tekel iflçileri kararl›d›r, fedakard›r,
cüretlidir. Bunu herkes görüyor.
Fakat kuflku yok ki sonucu tek
bafl›na onlar›n kararl›l›¤›, fedakarl›¤›
belirlemeyecek. Sar›, reformist sendikac›l›k,
belki direnifli hedefine götürmeden
bitirecek. Bunun örneklerini
yaflad›k. 1991 Oca¤›ndaki madenci
yürüyüflünde yaflad›k. Yüzbine
yaklaflan iflçinin sel gibi Ankara’ya
ak›fl› karfl›s›nda oligarfliyle birlikte
sar› sendikac›l›k da pani¤e kap›lm›flt›.
1991’in oca¤›nda da koflullar
ayn›yd›. Yüzbine yak›n madenci,
eflleriyle çocuklar›yla, t›pk› bugün
Ankara’daki tekel iflçileri gibi so-
¤ukla, karla savaflm›fllard›. ‹flçiler
kararl›yd›. So¤u¤u, kar› ve polisjandarma
barikatlar›n› aflabilirlerdi.
Ama aflamad›lar. Çünkü barikatta
kendi sendikalar› da vard›.
1991’de 3 Ocak Genel Grevi karar›n›
alan da ayn› sendikalard›.
Mücadelenin gücü, taleplerin fliddeti,
iflçilerin o talepleri sahiplenifli,
tüm emekçilerin birli¤i, bu unsurlar
flu veya bu ölçüde yan yana
geldi¤inde, onlar› aflan kararlar ald›rmak
da mümkündür elbette.
Tekel iflçilerinin direniflinden hareketle,
direniflin taleplerini, dinamiklerini
ve hedeflerini aflan
abart›l› de¤erlendirmeler yap›l›yor.
1989’daki iflçi eylemlerini hat›rlatarak,
“‹kinci bahar eylemleri”nden
sözediliyor. Kimileri yeni bir “k›r›lma
noktas›” diyor. Bu abart›l› de-
¤erlendirmeler, ayn› zamanda, ayn›
h›zla hayal k›r›kl›klar›na dönüflebilir.
Ayd›nlar›n, reformizmin, oportünizmin
içine düfltü¤ü yan›lg› da budur.
Devrimci bir bak›fl aç›s›ndan
bak›ld›¤›nda, elbette böyle bir direnifl,
ortaya ç›kan bu dayan›flma, bir
umuttur. Devrimci bir kararl›l›kla,
militan bir bak›fl aç›s›yla büyütülmesi
gereken bir umuttur... Ama
ona çap›n› ve siyasal muhtevas›n›
aflan ifllevler yüklemek, hep kendi
d›fl›nda kendili¤inden ayaklanmalar
beklentisi içindeki iflçiçi revizyonist
bak›fl aç›s›n›n ürünüdür.
Kitlelerden, iflçi s›n›f›ndan, halktan
umudunu kesenlere bir
derstir elbette Tekel direnifli. Kitlelerin
düzen partilerine oy vermesinin
onlar›n kaybedilmesi anlam›na
gelmedi¤ini gösteren bir derstir. Açl›k,
iflsizlik, zulüm, dün düzen partilerine
oy verenleri büyük bir h›zla
mücadele saflar›na iter... Ama devrimci
bir anlay›flla devrimci bir sendikac›l›kla
onlar› kucaklayamad›¤›-
m›zda, ayn› kitlelerin ayn› h›zla
yine bir baflka düzen partisine sar›-
laca¤›n› da bilmeliyiz... Devrimci
bak›fl aç›s›yla temelsiz abart›l› bak›fl
aç›lar›n› ay›rdeden, bunu bilerek, ›srarl›,
sab›rl› bir biçimde mücadeleye
gelifltirme hedefini koymakt›r.
Bu topraklarda umut bitmez. Direnen
tek bir kiflinin dahi oldu-
Topra¤a at›lan direnifl tohumlar›,
y›llarca topra¤›n alt›nda filizlenir.
Sonra boy verir, filize,
fidanlara dönüflür. Tekel iflçileri
yener, yenilir, baflka emekçiler
ç›kar, direnifl ve savafl hep sürer.
¤u koflullarda umut var demektir.
Bu yüzdendir ki, bu topraklarda
Marksist-Leninistler, tarihin hiçbir
aflamas›nda umutsuzluk diye bir
duyguyu yaflamam›fllard›r. Çünkü
kimsenin direnmedi¤i koflullarda
bile, “tek bafllar›na” da kalsalar, onlar
vard› direnen. Ve direnen birileri
de hep oldu¤u için bu topraklarda
umut hiç yok olmad›.
Dün ölüm oruçlar›nda “bofluna
ölüyorsunuz” diyenler, devrimcilerin
Taksim’de, K›z›lay’da
“dayak yemesini”, kenetlenip direnmesini
elefltirenler, tekel iflçilerinin
açl›k grevini, ölüm oruçlar›n›, gaz
bombal› sald›r›lar karfl›s›nda direnmeyi
nereden ö¤rendiklerini düflünmelidirler...
Mücadele böyle gelifliyor...
Topra¤a at›lan direnifl tohumlar›,
bazen y›llarca kal›r topra¤›n alt›nda,
orada yavafl yavafl filizlenir.
Sonra boy verir birden, filize, fidanlara
dönüflür... Marksist-Leninistler,
o tohumlar› topra¤a atarken, yar›n
onlar›n topra¤› çatlat›p ortaya filizler,
fidanlar olarak ç›kaca¤›ndan ve
bir ormana dönüflece¤inden emindirler.
Bu yüzden tekel iflçilerinin
bugün, yar›n veya daha sonra, ama
mutlaka olaca¤›ndan da emindirler.
Tekel iflçileri yener, yenilir, baflka
emekçiler ç›kar, direnifl ve savafl
hep sürer.
Umudunu geçici baz› olgulara
ba¤layanlar, o umudu yaflatmakta
zorlan›rlar. Çünkü her an, bir
Tekel direnifli bulamazlar. Umutla
umutsuzluk aras›nda gider gelirler.
Devrim mücadelesinde, yol açan
gelenekler yaratanlar de¤il, aç›lan
yoldan ayaklar›n› sürüyerek yürüyenler
olurlar.
Sadece bir y›l içinde bir milyona
yak›n insan›n iflsiz b›rak›ld›¤›
bir ülkede yafl›yoruz. ‹flten ç›karmalar,
artarak eksilerek on y›ld›r
sürüyor. Ancak bunun karfl›s›nda
bilindi¤i gibi büyük ve birleflik bir
direnifl gerçekleflemedi. ‹flten ç›-
karmalara karfl›, küçük iflyerlerindeki
az say›da iflçinin direniflleri
4