Cinedergi 62

O orkestranın bir bölümüsün sonuçta, yönetmen maestro.
Eldivensin sen, el değilsin.
Unutulmaz oynayabilirsin, kalıcı olabilirsin ama çok iyi bir
oyunculuk bile bir filmi iyi bir film yapmayabilir.
Mesela ayrılık sahnesi, gün batımında bankta kızdan
ayrılmışsın, iki gün o sahneyi düşünürsün, bomba gibi
oynarsın ama adam o sahneyi bir vinçle senin arkandan
İstanbul’a bağlar sen orada öyle durursun.
Ya da “tamam” deyip orayı kesebilirler.
Aynen öyle. Ayrıca bir oyuncu için sinema pişmanlık
sanatı da. Neden çünkü şöyle bir şansın yok, “Kötü
oynadık, suarede düzeltiriz.” Düzeltemezsin. O bitti çektin
onu. O film bağlandı. Ondan sonra izleyicinin oldu. Hatta
izleyicinin de olmadı dağıtıcının oldu.
İzleyicinin de oluyor. Belki izleyicinin oğlunun ve torunun
da olacak.
Tabii ki onlara da kaldı. Evet, yönetmenin de kim olduğu
çok önemli. Bir de mesela oyuncunun bir sinema filminde
düşebileceği büyük hatalardan bir tanesi de kendi
kafasındaki filmi oynamak. Yönetmenin de kim olduğu
önemli. Önceden izlemek çok önünü açıcı bir şey oluyor.
Yönetmenin anlatışı, hikâye edişi ya da oyuncu yönetimi…
Yönetmen de sonuçta seni serbest de bırakabilir, sana
“Dur” da diyebilir. Sonuçta her yönetmenin farklı bir tarzı
var.
O meselede gördüğüm en temiz adam Nuri Bilge
Ceylan’dır. Müthişti.
Bir Zamanlar Anadolu’da da müthiş kareler çıkarttın
konuşmadan.
Bir şey yapmıyorsun, duruyorsun orada. Adamın hikâyeyi
ne kadar çalıştığını, oradaki her insanlık halinin pek çok
boyutu hakkında ne kadar düşündüğünü görüyorsun. Çok
boyutlu düşünmüş ve sana gelip çok boyutlu alternatifler
sunuyor. Tabii ki sana nasıl oynaman gerektiğini tarif etmiyor,
sana bir durumu tarif ediyor ve bu sende bir şeye yol
açıyor. Neye yol açıyorsa sen de o durumun içinde oluyorsun.
Ressam olamamış, romancı olamamış, fotoğrafçı
olmuş. “Bir Zamanlar Anadolu’da” ile sanki bir Hristiyan
ikonografisi peşinde gitmiyor mu? On bir tane herif, bir
tutuklu ondan sonra yedi kapı dolaşıyorlar, taş atıyor Golgota
Yolu gibi. Muhtarın kızı, bekaret, masumiyet, Meryem
gibi. Değil mi ya? Öyle bir şeydi yani.
Son film “Sürgün İnek”, 28 Şubat meselesiyle ilgili sanki…
İneğin adı “Sarıkız”, yapımcı da üstüne basarak “Evet 28
Şubat’ta gösterime gireceğiz, onu biz belirledik” dedi.
Buradaki mesele şu, bu bir komedi filmi… Neyin mizahı
yapılıyor ve mizah niye yapılır? Biraz buradan bakmak gerek
ya da ben böyle bir yerden bakıyorum. Burada mizahı