Cinedergi 62

SERDAR AKBIYIK
n Bazen hiç beklemediğiniz anda bir film gelir
ve sinemanın güzelliklerini size tekrar hatırlatır.
İşte 2008 yılında Mommo filmini seyrettiğimde
bunları hissetmiştim. Filmin yönetmeni Atalay
Taşdiken ile o günlerde de bir röportaj yapıp bu
sayfalarda yayınlamıştım. Yıl oldu 2013 ve iyi
bir başlangıçtan sonra Taşdiken’in ikinci filmi
Meryem görücüye çıkmaya hazırlanıyor. Tabii biz
de kariyerini dikkatlice takip ettiğimiz bu yönetmeni
karşımıza oturttuk. İşte Atalay Taşdiken’in
Meryem’inin sırları…
Atalay Bey ilk önce senaryo ile başlayalım. Bu
senaryoyu yazmanısı tetikleyen şey nedir?
Bu senaryonun hikâyesi aslında “Mommo”yla
benzerlik gösteriyor. Hikaye “Mommo”ya benzerlik
göstermiyor elbette ama senaryoya alma
biçimi benzerlik gösteriyor. “Mommo” da benim
çocukken çevremde, yakınımda yaşanmış bir
olaydı, onu yazmıştım. Bu da aşağı yukarı o
dönemlerden biraz sonra yine benim çok yakın
çevremde yaşanan, benim gözlemlediğim, bizim
evimizde meselesi edilen bir hikâyeydi. O
da cebimdeki hikâyelerden birisiydi. İkinci filmi
yaparken, her yönetmende olduğu gibi ben de
çok büyük bir baskı ve gerilim hissettim. Sebebi
de şu; “Mommo”nun aldığı övgüler üzerimdeki
baskıyı artırdı. Bir ilk film olmasına rağmen
aşağı yukarı hem sinema çevresinden, hem
yazarlardan, hem seyirciden çok iyi karşılıklar
alınca... Dolayısıyla ikinci film yönetmen için
biraz daha baskı unsuru haline dönüşüyor.
Birkaç tane daha farklı hikâyeler vardı, onlardan
birine karar vermek durumundaydım ama biraz
da “Mommo”yla anlatım dili olarak kardeşlik
gördüğüm için bu hikâyeye karar verdim. Çünkü
bir yönetmen olarak birkaç film dilinizi, tarzınızı
seyircinin gözünde belirleyen bir unsur oluyor.
Her daldan her türden hikâyeyi anlatan bir
yönetmen değil de, kendine ait öyküleri olan ve
belli bir bütünlükle o öyküleri anlatan bir yönetmen
olarak bilinmek daha avantajlı bir şey.
Dolayısıyla diğer düşündüğüm öyküler hem
hikâye olarak, hem anlatım biçimi olarak çok
farklıydı. En sonunda “Meryem”in benim ikinci
filmim olmasının daha avantajlı, daha doğru
olacağını düşünerek “Meryem”e karar verdim.
Gerçek bir hikâye. Elbette ki baştan sona
bütün karakterler gerçek değil ama başı sonu
bir kadının hikâyesi anlamında benim tanık
olduğum bir hikayeydi. Beni de çok etkilemişti.
Dolayısıyla Meryem’in hikâyesini ikinci film
olarak yapmaya karar verdim. Bu anlamda
da aslında yaptıktan sonraki fikrim de şu
“Mommo”dan sonra filmin “Meryem” olması
şimdi daha da doğru olmuş.
Bazı yönetmenler ise her çiçekten bal alır gibi
farklı türleri deneyimleyen bir yapıya sahip.
Sanki bunu tercih ediyorlar. Bu konuda siz ne
düşünüyorsunuz?
Bir yönetmen bakışı olarak bu tavrı doğru
bulmuyorum bir defa onu söyleyeyim. Bu tavır
olsa olsa bir oyuncu tavrı olabilir; çünkü bir
oyuncu ne kadar farklı karakter, ne kadar farklı
anlatım dili içinde yer alırsa, o oyuncunun
yeteneğini göstermesi anlamında bu çok büyük
bir avantaj sayılabilir. Ben bir yönetmenin
davranış biçimi olarak bunun doğru olmadığını
düşünüyorum; çünkü benim algıladığım, benim
kafamda kurduğum yönetmen modeli derdi
olan, hikâyesi olan, hayata dair söyleyecek
sözü olanlarındır. Elbette ki sektörün bir başka
gerçeği daha var, bir de ikinci gruptaki yönetmenler
var. “Ben teknisyenim ve her filmi
çekerim” diye bakan yönetmenler var. Elbette
onlar da saygı duyulması gereken bir şey ama
ben onun gerçekten teknisyenlik olduğunu
düşünüyorum. Bir yönetmenin her hikâyeyi
doğru anlatabileceğine ben inanmıyorum.
Filminize dönersek, filminizde iki baskın konu
var, göç ve kadın. Bu belki 1970’lerde, 80’lerde
çok baskın bir durumdu, günümüzde de
yaşanıyor ama belki biraz kabul edildi, belki
artık kanıksandı. Bu noktada bugünden bakmak
bize yeni olarak ne verecek?
Filmin kırılma noktalarından birisi göçle
oluşan başka bir şehre gidip ekmeğini arayan
bir adamın neden olduğu bir hikâye olmakla