Cinedergi 62

mu koyacağız o bizim seçeceğimiz bir şey. Ne
onlar bizim kültürümüzü tamamen değiştirebilir,
o zaman zaten bir kültürden bahsedilmez o kadar
kolaysa, ama yavaş yavaş bir takım şeyleri
bir sonraki nesile daha normalize ederek gider.
Çok iyi bir örnektir aldatmayı eğer çok normalize
hale getirirseniz, devamlı filmlerde gösterirseniz,
bir sonraki jenerasyonda artık bu normalleşebilir.
Şiddet de böyledir. Kendini savunmak için yapabilirsin,
iyi amaçlarla yapabilirsin, inandığın şey
uğruna yapabilirsin... Bir sonraki kuşak artık
bunu normal kabul etmeye başlar, doğal bir şey
olmaya başlar. Ya da tam tersini yapabilirsiniz,
aldatma örneğine dönersek bizim ülkemizde
olduğu gibi; aldatanı vurabilirsin,
öldürebilirsin, her şeyi
yapmak hakkındır, dolayısıyla
da senin kültürün o olmaya
başlar. Neyi normalize
ettiğiniz çok önemli. Çocuk
suçluluğu konusunda son iki,
üç ay içinde 300 küsur film
izledim. Hangi sinema nasıl
bakıyor? Tabii ki Şili’den gelen,
Türki Cumhuriyetlerden
gelen, Kanada’dan gelen
bir filmi izlerken o kültürel
farklılıkları görüyorsunuz.
Neyin suç olduğu, neyin
olmadığı gibi. Ama söyleyiş
tarzları farklı, yaşam tarzları
farklı. Sonuçta genel bakış
açısı önemli. Suça ne neden
oluyor? Ne yapılırsa geçiyor?
Hangi kültürde olursanız olun
mutlak doğru olan şeyler var. O mutlak doğruları
kendi kültürünüze uygun şekilde yapıyorsunuz.
Türk Sineması’nda komedi türü çok önemli ve en
çok tüketilen tür. Özellikle yaş meselesi girdiği
zaman çocukların, gençlerin, genelde tüm halkın
tükettiği bir tür. Eskiye baktığımız zaman Yeşilçam
Sineması’na sonlarına doğru Kemal Sunallar,
Hababam Sınıflarına baktığımız zaman bunlarda
küfür görüyoruz. Ve çok tüketiliyorlardı. Şu an ise
Cem Yılmaz, Şahan Gökbakar bu türde film üretiyorlar
ve genel irtibatıyla en fazla eleştiri küfürden
dolayı geliyor. Komedi içindeki küfür kullanımı bir
çocuğu etkiler mi, küfürbaz yapar mı?
Etkiler tabii, çok sempatik birinden küfür duyuyorsunuz.
Bakın bizim kültürümüzde biliyorsunuz çok
önemlidir. Konuşmaya başlayan erkek çocuklarına
amcalar, komşular küfür ettirirler, övgü verirler ve
hediye verirler. Çocuk aslında ne anlama geldiğini
bilmediği bir kelimeyi başlar tekrarlamaya. “Ben
bunu söylediğimde herkes beni seviyor, herkes
benimle ilgileniyor” der. Sonra o para, hediye veren
amca “Ne biçim konuşuyorsun sen!” diye dövmeye
başlarlar. Çocuk için müthiş bir ikilemdir bu. “Üç
güne kadar siz söyleyeyim diye yalvarıyordunuz,
şimdi ne oldu?” diye. Dolayısıyla siz sevimli, övgülü
bir şekilde yanlış bir şeyi verirseniz, orada problem
var. Kaldı ki komedi filmi demek,
çocuk filmi demek değildir.
Kemal Sunal filmleri çocuk
filmi değildir ki. Çocuklar için
çekilmiş de değildir. Cem Yılmaz
da gösterilerini çocuklar için
yapmıyor, erişkinler için yapıyor.
Ben Cem Yılmaz’ın çektiği filmlerin
de çocuklar için olduğunu
sanmıyorum. “Recep İvedik”
de, ben onun yapımcısıyla
tartıştığımda “Ben çocuğuma
seyrettiriyorum, bu çocuk filmidir”
diye benimle tartıştı televizyonda.
O zaman orada durmak
zorunda. O zaman sansür isterim.
Onun çocuğunu korumak da
benim görevim o koruyamıyorsa.
Komedi filmi çocuk filmi demek
değildir. Herkes diyor “Film bir
eğlencedir”, hayır efendim film
bir eğitim aracıdır. Gelen kısa
filmlerde gördük ne kadar yanlış anlaşıldığını.
Film çekmişler belli ki bizim festival için çekilmiş.
Ben onu derste eğitim olarak gösterebilirim; hiçbir
esnekliği yok, hiçbir yaratıcılığı yok. Algılayışımız
öyle,eğitici dediğimiz zaman tık tık tık koymamız
gerektiğini düşünüyoruz. Halbuki “Kevin Hakkında
Konuşmamız Gerekiyor” muhteşem bir filmdi. En
ufak bir şiddet sahnesi yoktu içinde, bir tek kan
damlası yoktu. Ama bir çocuğun okulda katliam
yaptığını, o çocuğun o okula niye geldiğini, aile
ilişkilerini, hepsini gördük biz. Oradan çıktığınız
zaman “Okula gideyim de bir katliam yapayım”
demiyorsunuz. Aile olarak çıktığınız zaman “Benim