son şekil

KARAR
Kişilik olarak çok kararsız biriydi Feyza. En
basit şeyleri seçmede bile zorlanırdı. Annesi,
Saliha hanım, bazen sırf onu markete
göndermeye ikna etmek için "Artan
bozukluklarla ekmeğin yanında canının çektiği
bir şeyi de alabilirsin." der; buna rağmen o ne
alsa bir türlü seçemediği için elinde sadece
bir çift ekmekle evin yolunu tutardı.
Günlerden cumartesiydi. Havada baharın
getirdiği çeşitli çicek kokularıyla karışık bir
serinlik vardı. Güneş açmıştı; ancak sert
geçen kıştan yeni çıkan ağaçlar henüz çıplaktı,
hiçbiri yeşermemişti. Saliha, balkonda
çamaşırları asarken havanın açtığını fark
etmiş; uzun süren kış onları evde kalmaya
hapsettiği için içine bir dışarı çıkma isteği
gelmişti. Feyza'ya seslendi:
— Ne dersin kızım, dışarı çıkıp bir hava alalım
mı?
— Bilemedim ki anne.
— Hadi gel, bana eşlik et. Sana da değişiklik
olur. Uzun zamandır dışarı adım atmadın.
— Tamam, beni biraz bekle de üzerimi
giyineyim annecim.
— Ben hazırım, seni aşağıda beklerim.
Feyza; altına rahat bir kot pantolon, üstüne
de onu çok terletmeyecek krem rengi bir
kazak giydi. Yıllardır özenle kullandığı spor
ayakkabılarını da ayağına geçirince hazırdı.
Çok fazla kıyafeti yoktu, elindekinin kıymetini
bilir ve eşyalarına özen gösterirdi. Böylece
yenisini almaya pek ihtiyaç duymazdı. Zar zor
dört kişi alan asansöre binip zemin kat
tuşuna bastı. Annesi onu apartmanlarının ön
bahçesindeki incir ağacının altındaki bankta,
elinde küçük bir el çantasıyla bekliyordu.
Dizili taşlarının arasında yer yer çiçek bitmiş
kaldırımın üzerinde, yanımızdan hızla geçen
arabaların ve hafif bir esintinin eşliğinde yan
yana yürüyorlardı. Biraz ilerledikten sonra
marketin hizasına geldiler. Saliha, markete
girip bir iki bulgur almak istedi, çocuklu evin
ihtiyacı bitmiyor tabi. Karşıya geçecekleri
yerde de yol biraz genişçe idi, malum arabalar
da hızlı geliyor, biraz beklediler. Derken Feyza
fark edemeden Saliha karşıya geçmiş, ona
sesleniyor:
- Kızım ne bekliyorsun, başka araba gelmeden
geçsene karşıya!
Feyza başını sağa çevirdi. Uzaktan beyaz bir
araba geliyordu. O mesafeden gözüne pek
süratli görünmedi, o da üç adım kadar
ilerledi.