son şekil

O ilerledikçe ben de ilerliyorum, sanki beni
bekliyor. Işığım onun son umuduymuşçasına
denizdeki yansımama bakıyor,
sonra da gökyüzüne; yıldızlara ve bana.
“Keşke ben de yıldız olsam ve sonsuza
kadar parlasam” dediğini duyuyorum
titreyen sesiyle, gülümsüyorum. “Keşke
insan olsam, sana yardımcı olabilsem”
diyorum içimden.
Merdivenlerden sahile iniyor, bakıyor
denize sanki kurtuluşu oymuşçasına. Müzik
hala devam ediyor sakince, adam son
sigarasını yakıyor ve acıyla bakıyor. Her şey
bitiyor sanki; ben batıyorum, gece bitiyor,
yıldızlar kaybolmaya başlıyor ve en acısı
kendisi de bitiyor. Unutulmak istiyor ve
sıfırdan başlamak, her şeyden kurtulmak
istiyor.
Denize doğru adım atıyor, deniz itekliyor
onu dalgalarıyla. Ben durması için
yalvarıyorum ama nafile, beni duyamıyor.
Gökyüzünden akan damlalar denize
damlıyor, bulutlar ağlıyor. Kahverengi
pantolonu dizlerine kadar ıslanmış, son bir
kez gökyüzüne bakıyor ve çığlık atıyor.
Kendi içindeki savaşı kaybetmiş,
kaybetmenin verdiği kırılganlıkla yavaş
yavaş ilerliyor. Piyano sesleri artıyor ve
dalga sesleri piyanoya eşlik ediyor. Hepimiz
sonun geldiğini anlıyoruz, üzülmekten
başka yapabileceğimiz bir şey yok.
Su neredeyse boynuna kadar gelmiş,
telefondan gelen boğuk ses içimizi acıtıyor.
Denizi duyuyorum, bana sesleniyor: “Her
şey bitiyor, durmuyor, durduramıyorum.”
Zaman adeta duruyor, duyulan tek ses
denizin şarkısı. Adamı ilk defa gülümserken
görüyoruz suyun içinde, huzur içinde
gülümsüyor. Gün ayıyor, ben ve yıldızlar da
kayboluyoruz.
Uğur Yaşar 11 - A Sınıfı 201866