Whole Book - Restoration Fellowship

II. JEZUS I BÓG ŻYDÓW
„Ci, którzy czczą Boga, muszą czcić Go w duchu i prawdzie” – Jezus Chrystus
Bystrookich strażników fundamentalnego judaizmu poruszyła bardzo wzrastającą
konkurencja i zagrożenie, jakie dla ich społeczności religijnej stanowił ten kłopotliwy
Galilejczyk, Jezus. Jego ciągle rosnąca popularność, spowodowana cudami i bystrością
umysłu oraz szczere i otwarte ukazywanie hipokryzji przywódców religijnych, stworzyło
wśród władz postawę obawy i antagonizmu.
Od początku historii, obawa o konkurencję religijną powodowała po stronie oficjalnych
strażników wiary niemaskowany stan wrogości. W takiej atmosferze nie ma miejsca na
spokojną, otwartą dyskusję o różnicach. Powinniśmy zapytać samych siebie, w jaki sposób
reagujemy na coś, co jest wyimaginowanym lub nawet realnym zagrożeniem dla przekonań,
które cenimy. Idealną odpowiedzią na to wyzwanie jest pokorne, badawcze nastawienie,
zdolność, by rozważyć zalety i wady tego, co staje na drodze naszych przekonań. Niestety,
tradycyjny system religijny często spogląda na każde zagrożenie dla jego status quo z
wrogością i zaciekłością. Bardzo ostro traktuje on wszelkich nonkonformistów.
W przypadku Jezusa, obawy nietolerancyjnego duchowieństwa ujawniły się w spisku, jaki
zawiązano, aby położyć kres zagrożeniu, jakie stanowił wpływ tego nauczyciela na jego
słuchaczy. Ewangelia Marka opisuje teologiczną batalię, w której dwie walczące ze sobą
dotąd frakcje religijne wspólnie posłały „niektórych z faryzeuszy i Herodianów, aby go
pochwycić w mowie” (Mk 12:13) Pochlebstwa, jakimi się posługiwali miały na celu złapanie
Jezusa w ich sieć: „Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i nie jesteś stronniczy; nie oglądasz
się bowiem na żadnego człowieka, ale po prawdzie nauczasz drogi Bożej” (Mk. 12:14). Po
tym wspaniałym wstępie nastąpiły pytania mające na celu zdyskredytowanie Jezusa w oczach
jego słuchaczy. Jednak dzięki swoim mądrym odpowiedziom, zyskał on uznanie przynajmniej
jednego z uczonych w Piśmie o bardziej otwartym umyśle.
Ten skryba (biblijny uczony) zdecydował się zadać własne pytanie. Jego postawa była
szczera, pozbawiona oszustwa i udawania. Parafrazując je we współczesnym języku, można
by przeczytać to w ten sposób: „Co jest sednem, główną ideą tego, w co wierzysz i nauczasz?
Co jest jednym najważniejszym dogmatem twojej teologii?”. Bądź, jak inne tłumaczenia
oddają sens tego pytania: „Które przykazanie jest najważniejsze?” (Mk. 12:28).
Jezus odpowiedział omijając Dziesięć Przykazań i zacytował bezpośrednio z późniejszego
boskiego stwierdzenia, tak zwanego Szema: „Słuchaj, Izraelu! Pan, nasz Bóg, jest jednym
Panem, będziesz tedy miłował Pana, twego Boga, z całego swego serca, z całej twojej duszy,
z całej twojej myśli i ze wszystkich twych sił” (Deut. 6:4, 5; Mk. 12:29, 30). Badacze Biblii
powinni rozważyć, czy uchwycili implikacje chrześcijańskiej odpowiedzi Jezusa. W wyraźny
sposób traktował on słowa Mojżesza w Starym Testamencie jako skarbnicę boskiej prawdy.
Jego definicja Boga opierała się na ich autorytecie, o którym zarówno Jezus jak i jego
słuchacze wiedzieli, że jest najważniejszym objawieniem. Jezus po prostu powtórzył
zasadniczy dogmat żydowskiego systemu religijnego, potwierdzając ponad wszelką
wątpliwość, że prawdziwy Bóg jest jednym Panem – i dlatego też jedną osobą.
Rozmowa, która nastąpiła później objawia wagę pytania. Niewiele dyskusji może być
bardziej pouczających niż ta, w której słyszymy Jezusa kładącego podwaliny pod wszelką
prawdziwą wiarę i zrozumienie. Mamy tutaj dwóch religijnych Żydów rozmawiających o
kwestii najważniejszej dla duchowego życia. Niewłaściwa odpowiedź zniszczyłaby
wiarygodność Jezusa w społeczności żydowskiej. Jego odpowiedź, trafiła jednak we wrażliwą
PDF created with pdfFactory trial version www.pdffactory.com