Whole Book - Restoration Fellowship

Hebr. 7:14. „Wiadomo bowiem, że Pan nasz pochodził z plemienia Judy”. (Jako syn Dawida
był częścią rasy ludzkiej)
Hebr. 5:8. „A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał”.
(Cierpiał jak każda inna osoba ludzka. Bóg nie uczy się posłuszeństwa.)
Hebr. 2:18. „Albowiem, że sam cierpiał będąc kuszonym”. BG („Bóg bowiem nie może być
kuszony” BG, Jk. 1:13)
Hebr. 5:7. „Zanosił on z wielkim wołaniem i ze łzami modlitwy i błagania do tego, który go
mógł wybawić od śmierci”. (Gdyby był Bogiem, mógłby wybawić się sam)
Hebr. 4:15. „Nie mamy bowiem arcykapłana, któryby nie mógł współczuć ze słabościami
naszymi, lecz takiego, który był kuszony we wszystkim, jak my” (Bóg nie może być kuszony)
Dunn przyznaje, że często uważano, że List do Hebrajczyków potwierdza preegzystencję
Chrystusa: „Szczególnym wkładem Listu do Hebrajczyków jest to, że wydaje się on być
pierwszą księgą w Nowym Testamencie, która podejmuje myśl o preegzystencji Syna
Bożego”. Zauważmy jednak jego wniosek:
Z pewnością wychodziłoby poza nasze świadectwo, by wnioskować, że autor doszedł do
zrozumienia, że Syn Boży posiadał realną osobową preegzystencję. Krótko mówiąc, koncepcja
preegzystującego synostwa, tak; jednak preegzystencja bardziej idei i zamiaru w umyśle Boga,
niż osobowej boskiej istoty. 14
Kiedy List do Hebrajczyków mówi o Jezusie (Hebr. 2:6-8), odnosi się do klasycznych
fragmentów z Psalmów mówiących o przeznaczeniu człowieka: „Czymże jest człowiek, że o
nim pamiętasz, lub syn człowieczy, że go nawiedzasz? Uczyniłeś go niewiele mniejszym od
Boga [lub aniołów], chwałą i dostojeństwem uwieńczyłeś go. Dałeś mu panowanie nad
dziełami rąk swoich, wszystko złożyłeś pod stopy jego” (Ps. 8:5-7).
Czy mógłby ten fragment odnoszący się oryginalnie do człowieka, zostać zastosowany do
Jezusa, jeśli w rzeczywistości był on Bogiem? Jak mógłby być on „mniejszym niż Bóg [lub
aniołowie]” i w tym samym czasie, nawet jako człowiek, być w pełni Bogiem?
List do Hebrajczyków wykorzystywano, aby wspierać wieczną przeszłą egzystencję
Mesjasza. Takie dowody w dużym stopniu polegały na wnioskach wyciąganych z
pojedynczych wersetów. Dla przykładu: „Bóg…u kresu tych dni, przemówił do nas przez
Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat
stworzył” (Hebr. 1:2). Niektórzy przypuszczają, że ten werset jest dowodem, że Jezus
stworzył świat. Jednak werset ten przetłumaczony bardziej poprawnie brzmi: „Przez którego
także [Bóg] uczynił wieki”. Nie ma tutaj nic, co sugeruje, że Jezus stworzył niebo i ziemię.
Jest mowa po prostu o tym, że Jedyny Bóg, który według własnego świadectwa, jak wiemy,
był przy stworzeniu sam (Iz. 44:24), ustalił wieki ludzkiej historii, z Jezusem jako centrum
swego zamiaru, zanim przemówił poprzez Syna „w tych ostatnich dniach”. Nie jest trudno
pojąć, że życie, śmierć i władza nad światem Mesjasza wpłynęłaby na wszystkie wieki,
przeszłe, obecny i przyszłe. Ten sam obraz Jezusa jako kosmicznego centrum Bożego
przeznaczenia dla świata znajdujemy w Liście do Kolosan 1:15-18. W Liście do
Hebrajczyków znaczące jest, że Bóg nie przemawiał poprzez Syna w czasach Starego
Testamentu, ale tylko „przy końcu tych dni” (Hebr. 1:2). Mamy tutaj silną sugestię, że Syn
nie jest wieczny, ale rozpoczął swe istnienie dopiero jako historyczny Jezus.
Tym, co wyłania się z pierwszych dwóch wersetów Listu do Hebrajczyków jest to, że
Jezus nie był Bożym pośrednikiem dla Izraela w czasach Starego Testamentu. Bóg
przemawiał przez osoby inne niż Jezus w przeszłości. Aniołowie często byli Bożymi
pośrednikami. To nie znaczy, że „anioł Pana”, który reprezentował Boga Izraela, był
preegzystującym Synem Bożym, jak czasami się twierdzi. Mówiąc ściśle, argumentuje nasz
14 Christology in the Making (Philadelphia: Westminster Press, 1980), 55, 56, podkreślenie oryginalne.
PDF created with pdfFactory trial version www.pdffactory.com