Whole Book - Restoration Fellowship

Nowym Testamencie, sankcjonuje użycie tytułu „pan” względem Jezusa. Pomimo tego stał
się on tematem wyjątkowych ataków ze strony teologów. Zarówno hebrajski Starego
Testamentu, jak i grecki Septuaginty i Nowego Testamentu, nie pozwalają temu „panu” być
Bogiem. Obydwa Testamenty jednoczą się, dlatego w opozycji względem idei Trójcy. To do
Jezusa jako „pana”, Kościół kierował swoją cześć, służbę, a nawet petycje. 22 Jezus na
podstawie Ps. 110:1, jest panem Dawida („memu panu”) a stąd i „naszym Panem Jezusem
Chrystusem”. Ojciec Jezusa pozostaje wyjątkowym, jednym Panem Bogiem, który jest także
„Bogiem naszego Pana Jezusa Chrystusa” (Ef. 1:17). „Bóg” i „pan” wskazuje, dlatego na
znaczącą różnicę rangi. Mesjasz nie jest „równorzędnym Bogiem”.
Przyjrzyjmy się teraz świadectwu powszechnego zamieszania w rozumieniu tego psalmu.
Status Jezusa jako ludzkiego adoni okazał się kłopotliwy dla późniejszej „ortodoksji”. Pisarz
rzymskokatolicki, w próbie obrony tradycyjnej doktryny wiecznego Syna, stwierdza:
W Psalmie 110:1 „Jahwe rzekł do Adonaj: Siądź po prawicy mojej”. Fragment ten
przytaczany jest przez Chrystusa, aby dowieść, że jest on Adonaj, siedzącym po prawicy
Jahwe (Mt. 22:44). Jednak Adonaj „mój władca”, jako imię własne, jest używane wyłącznie
względem Bóstwa, zarówno jako zwrot samodzielny, jak i w wyrażeniu takim jak Jahwe
Adonaj. Jasne jest więc, że w tej liryce Jahwe zwraca się do Chrystusa jako odrębnej Osoby, a
jednocześnie identycznej w Bóstwie. 23
Informacja ta jest błędna. Drugi pan w tekście hebrajskim, jeśli chcemy być ściśli, to nie
adonaj, lecz adoni. To ostatnie słowo nigdy nie było boskim tytułem. Wcześniejsze zaś
zawsze określało Boga. Cały argument trynitarian oparty na tym psalmie spala na panewce ze
względu na złe zastosowanie faktów lingwistycznych.
W artykule zamieszczonym w Evangelical Quarterly, William Childs Robinson stwierdza
z przekonaniem, że:
Od bardzo dawna wyznawano i nauczano w Southern Presbiterian Church, że Chrystus
to Jehowa, to znaczy, że ten, którego święci w Starym Testamencie czcili jako Jehowę,
nieprzestając być Bogiem, stał się człowiekiem „dla nas ludzi i dla naszego zbawienia”.
Jednak szkocki profesor systematycznej teologii w Union Seminary w Nowym Yorku,
zakwestionował w ostatnim czasie to twierdzenie, pisząc w The Presbyterian of the South,co
następuje: „Ortodoksyjnym poglądem nie jest na pewno to, że „Chrystus to Jehowa” –
wyrażenie takie jest dla mnie całkowicie nowe”. 24
Autor następnie stwierdza, że zdanie „Jezus jest Jahwe” jest odwiecznym aksjomatem
Kościoła i szczytem ortodoksji.
Uwagi profesora Union Seminary wskazują na głęboki niepokój, jaki wzbudza
zrównywanie Mesjasza z Bogiem. Niemniej jednak dr Robinson argumentuje, że ponieważ
Jezus jest nazywany kurios (pan) musi być Bogiem. Przytacza Łukasza 2:11, który
przedstawia Zbawiciela jako „Mesjasza Pana” i wnioskuje z tego, że oznacza to „Chrystusa-
Jehowę”. Następnie wraca do Dziejów Apostolskich 2:34-36, gdzie Piotr cytuje Psalm 110:1,
by ustalić pozycję Jezusa jako „pana”. Jednak źle odczytuje on tekst hebrajski i twierdzi, że
Jezus zasiada jako „Pan Adonaj po prawicy Jehowy”. „To wzniosłe niebiańskie Mesjaństwo –
zbudowane na bazie eschatologicznego Syna Człowieczego, Adonaj po prawicy Jehowy”
dowodzi, że Jezus to Jehowa. 25 Fakty jednak są przeciw tym tezom. Mesjasz nie jest
22 Uznaje się, że w Nowym Testamencie modlitwa jest kierowana na ogół do Ojca poprzez Syna.
23 Walter Drum, S.J. „Christology”, Encyclopedia Americana (1949), 694.
24 William Childs Robinson, „Jesus Christ is Jehovah”, Evangelical Quarterly 5:2 (1933): 144.
25 Tamże, 155.
PDF created with pdfFactory trial version www.pdffactory.com