Whole Book - Restoration Fellowship

naruszony. W rzeczywistości zagadnienie starotestamentowego monoteizmu nie było w ogóle
przedmiotem dyskusji. Przeciwnicy Jezusa uznali za wykroczenie jego twierdzenie o byciu
wyjątkowym przedstawicielem Boga. Jezus posiada funkcjonalną równość z Bogiem, która
nie ma nic wspólnego z twierdzeniem o rzekomej współrzędności i współwieczności jako
drugiej osoby Boga. Jezus dobitnie wykazywał, że Syn nie może sam nic uczynić (Jana 5:19).
W późniejszym czasie, sam wyposażył apostołów w prawo odpuszczania grzechów –
odpowiedzialność, która nie czyniła ich przecież częścią Boga (Jana 20:23).
Mesjasz nie jest Bogiem ale Bożym Przedstawicielem
Czy to możliwe, że współczesny trynitaryzm w swoim szczerym pragnieniu wywyższenia
Jezusa, wpadł w pułapkę przypisywania Mesjaszowi pozycji Boga, do której on nigdy nie
rościł sobie pretensji? Twierdzenie, że jest się Bogiem w trynitarnym znaczeniu w
rzeczywistości byłoby bluźniercze według norm samego Jezusa, który częstokroć zapewniał,
że jego Ojciec jest jedynym prawdziwym Bogiem.
Runia nalega na to, że w Jana 5:18 Jezus twierdził, że jest Bogiem i tak był rozumiany
przez niektórych żydowskich przywódców. Sądzimy jednak, że projektuje on dużo późniejszy
spór trynitarny na to I-wieczne sprawozdanie, gmatwając całe zagadnienie. W czwartej
Ewangelii Jezus jest bezkompromisowym obrońcą jednoosobowego monoteizmu swego
żydowskiego dziedzictwa. 10 Jako „Syn Boży” Jezus uznawał, że nie posiada żadnej
wrodzonej mocy oprócz tej pochodzącej od Boga. Jego moc nie pochodziła od niego samego.
Zawsze szukał woli tego, który go posłał, to znaczy, że był on całkowicie zależny od
Jedynego Boga. Jego dyskusja z faryzeuszami zakończyła się potwierdzeniem wiary Jezusa
w tego, który jedynie jest Bogiem (Jana 5:44). Obstawał stanowczo przy monoteizmie swego
żydowskiego dziedzictwa.
Następne oskarżenie faryzeuszy o bluźnierstwo, dało Jezusowi sposobność pokazania
przeciwnikom jak słabo rozumieli własne Pisma. Epizod ten zapisany jest w Jana 10:32-36.
Jezus zadał pytanie: „Za który dobry uczynek chcecie mnie ukamienować?”. „Żydzi
odpowiedzieli mu: Nie kamieniujemy cię za dobry uczynek, ale za bluźnierstwo i za to, że ty
będąc człowiekiem czynisz siebie Bogiem”. 11 Odpowiadając na ten zarzut przez zacytowanie
Starego Testamentu, Jezus pokazuje, że Pisma Hebrajskie były wciąż najwyższym
autorytetem zdolnym wyjaśnić znaczenie jego mesjańskich twierdzeń: „Czyż w zakonie
waszym nie jest napisane: Ja rzekłem, bogami jesteście? Jeśli nazwał bogami tych, których
doszło słowo Boże…do mnie, którego Ojciec poświęcił i posłał na świat, wy mówicie:
Bluźnisz, dlatego, że powiedziałem: Jestem Synem Bożym?”
Jezus skorzystał ze sposobności, by określić raz jeszcze swoją pozycję względem Boga.
Cytując Psalm 82:6 wykazał, że uzasadnione jest użycie słowa „Bóg” w odniesieniu do ludzi,
którzy zajmowali specjalną pozycję jako uprawomocnieni pośrednicy Boży. Tytuł „Bóg” w
przypadku sędziów Izraela z pewnością nie oznacza Boga Wszechmogącego. Nikt nie
twierdziłby, że ci ludzie będący przywódcami Izraela są w tym sensie Bóstwem. „Bogowie”
opisywani w Psalmie 82 byli prawdopodobnie administratorami zatwierdzonymi, by działać
w imieniu Boga. Jezus oparł swoją argumentację dotyczącą poprawnego rozumienia
określenia „Syn Boży” właśnie na tym Psalmie, w którym „bogowie” są określeni „synami
10 Jan 17:3; 5:44; por. Mk. 12:28-30. Jezus rzeczywiście stwierdzał swoją „równość” z Bogiem (Jana 5:18), ale
nie jest to równość, o której mówią trynitarianie. Jezus działał w imieniu Jedynego Boga jako Jego
przedstawiciel. W tym sensie można o nim powiedzieć, że jest „równy Bogu”. Wysuwanie tezy, że Jezus miał
jakąkolwiek świadomość istnienia trójosobowego Boga, jest nadużyciem tych tekstów
11 Greckie słowo jest dwuznaczne i może być też oddane jako „bogiem”.
PDF created with pdfFactory trial version www.pdffactory.com