Whole Book - Restoration Fellowship

pełni utworzona, jako część oficjalnego credo kościoła, aż do czwartego wieku, a nawet
wtedy spotykała się z wielkimi sprzeciwami. Jego wniosek, że Trójca zadomowiła się już w
kręgu uczniów Jezusa, nie uwzględnia wyjątkowej wrażliwości żydowskiej większości
tworzącej pierwotny Kościół, dla której idea Trójjedynego Boga byłaby obca, żeby nie
powiedzieć bluźniercza.
Najwcześniej zarejestrowana historia Kościoła, księga Dziejów Apostolskich, wspomina o
konferencji zorganizowanej, by zdecydować o takich kwestiach jak obrzezanie nie-Żydów,
jedzenie pokarmów z krwią i ze zwierząt zaduszonych. Jeżeli te odnoszące się do fizycznej
rzeczywistości sprawy były uznane za godne formalnej dyskusji, o ile bardziej konieczne
powinno być podjęcie, przez tych zaciekle monoteistycznych, żydowskich przywódców
pierwszej społeczności chrześcijańskiej, dyskusji o tak istotnej sprawie jak zmiana obiektu
wiary z jednoosobowego Boga na Boga Trójjedynego?
Tym, co wydaje się jeszcze bardziej niezwykłe, w świetle wszystkich sporów Jezusa z jego
głównymi krytykami jest to, że nigdy nie było tam śladu najmniejszej dyskusji odnoszącej się
do Trójcy. Nie ignorujemy oczywiście sporu, jaki powstał w rezultacie twierdzenia Jezusa o
byciu „Synem Bożym”. Jednak to twierdzenie nie powinno być mylone z dużo późniejszym
twierdzeniem kościoła, że był on „Bogiem Synem”. Pozostaje faktem, że nie znajdujemy
żadnej obrony doktryny Trójcy w całym Nowym Testamencie. Powodem tego mogło być to,
że w ogóle o niej nie słyszano. W dokumentach Nowego Testamentu widzimy Mesjasza jako
wyjątkowego, prawnego przedstawiciela Bożego, nie jako drugą osobę Trójcy.
Spostrzeżenie Boettnera wydaje się także ignorować prowadzone w drugim i trzecim
wieku debaty nad naturą Boga i Chrystusa i gwałtowne kontrowersje w czasie samego Soboru
w Nicei, gdzie chrześcijanie zostali zmuszeni, by przyjąć wiarę w preegzystencję drugiej
osoby Boga, utożsamianej z Jezusem. Encyclopedia Americana, mówiąc o konflikcie
pomiędzy wierzącymi w jednoosobowego Boga a tymi, którzy wierzyli w Boga
trzyosobowego, czyni to istotne spostrzeżenie:
Unitaryzm jako ruch teologiczny zaczął się dużo wcześniej w historii; w
rzeczywistości wyprzedził trynitaryzm o wiele stuleci. Chrześcijaństwo wywodzi się
z judaizmu, a judaizm był stanowczo unitarny. Droga, która prowadziła z Jerozolimy
do [soboru w] Nicei nie była drogą prostą. Trynitaryzm czwartego wieku nie
odzwierciedlał właściwie nauczania wczesnego Kościoła na temat natury Boga; wręcz
przeciwnie był odchyleniem od tego nauczania. Dlatego rozwinął się w opozycję do
lojalnych unitarian lub przynajmniej do antytrynitarnej opozycji. 2
Stwierdzenie przedstawione przez Encyclopedia Britannica pokazuje, jak daleka od
prawdy jest sugestia, jakoby trynitaryzm był ustalonym credo pierwszych wierzących:
„trynitarianie i unitarianie trwali we wzajemnej konfrontacji, ci ostatni w początkach
trzeciego wieku wciąż stanowili ogromną większość”. 3
W świetle tego udokumentowanego świadectwa, nie wydaje się rozsądnym twierdzenie, że
doktryna Trójcy zajęła „swoje miejsce cicho i niedostrzegalnie pomiędzy akceptowanymi
prawdami chrześcijaństwa bez walki i sporów”. 4 Twierdzenie Boettnera nie znajduje
poparcia w historycznym rozwoju doktryny w przeciągu trzech wieków.
Są też inne jednoznaczne wypowiedzi potwierdzające wiarę Jezusa w Boga judaizmu. Nie
znajdujemy żadnego śladu wprowadzenia drugiej osoby do Boga w pożegnalnej modlitwie
Jezusa. Krótko przed swoją śmiercią modlił się on do swego Ojca o uczniów, których
zostawił, by kontynuowali dzieło, które rozpoczął. Podsumowując prawdziwą wiarę ogłosił
2 (1956), 27:2941, podkreślenie dodane.
3 11-te wydanie, 23:963.
4 Boettner, Studies in Theology, 95.
PDF created with pdfFactory trial version www.pdffactory.com