2045/D - Instytut Fizyki JÄ drowej PAN

Barbara Obryk rozprawa doktorska - 77 -
Rysunek 4.3.2 przedstawia uzyskaną dzięki dekonwolucji krzywych świecenia
charakterystykę dawkową detektorów MCP-N (powierzchnię piku w funkcji dawki) dla pików
4-7, w zakresie dawek 1 Gy–10 kGy [Bilski(Obryk)2007]. Pik 4 (główny) nasyca się dla dawki
około 1 kGy, a dla wyższych dawek ulega stopniowemu obniżeniu. Pojawiają się natomiast piki
o maksimum w wyższych temperaturach, wysycające się dla dawek rzędu 5-10 kGy.
10 7 10 0 10 1 10 2 10 3 10 4
d pikiem [j.u.]
Calka pola po
10 6
10 5
10 4
10 3
10 2
pik glowny 4
pik 5
pik 6
pik 7
Dawka [Gy]
Rys. 4.3.2. Zależność powierzchni poszczególnych pików LiF:Mg,Cu,P od dawki. Linie kropkowane
wskazują trend liniowy [Bilski(Obryk)2007].
Wynik dekonwolucji krzywych świecenia dla detektorów MTS i MTT, po ich ekspozycji na
dawkę 5 kGy od promieniowania gamma źródła 60 Co, został przedstawiony na rys. 4.3.3
[Bilski(Obryk)2007]. Uzyskane pojedyncze piki składowe zostały ponumerowane zgodnie
z przyjętą konwencją, według której pik 5a dla LiF:Mg,Ti, znajduje się po stronie
wysokotemperaturowej piku głównego 5 dla tych detektorów. W wyniku dekonwolucji
otrzymano 9 pojedynczych pików składowych dla detektorów MTS i MTT, w porównaniu z 6-
cioma pikami otrzymanymi wcześniej dla detektorów MCP. Piki niskotemperaturowe 1 i 2
zostały również w tym przypadku usunięte przez zastosowaną anilację poekspozycyjną.
Wykresy 4.3.4 i 4.3.5 prezentują charakterystykę dawkową detektorów MTS i MTT
(intensywność TL w funkcji dawki) dla powierzchni pików 4 – 9, w zakresie dawek 1 Gy –
10 kGy, uzyskaną dzięki dekonwolucji krzywych świecenia [Bilski(Obryk)2007].