ė - Śląska Biblioteka Cyfrowa

skierowano mnie na ów staż do Zakładu Historii Języka Polskiego,
którym wówczas kierowała Profesor Alina Kowalska.
Pamiętam doskonale, jak z bijącym sercem pukałem do drzwi
Jej gabinetu... Świadom swojej pozycji, a także pamiętając Panią
Profesor jako osobę nieprzystępną i surową, obawiałem się
bezpośredniego kontaktu z Nią bardzo... Obawy moje jednak
były całkowicie nieuzasadnione. Nasza rozmowa była krótka,
ale wyczerpująca, miła, ale niezwykle rzeczowa. Dotyczyła pisanej
przeze mnie pracy magisterskiej oraz przede wszystkim
obowiązków, które miałem wykonywać jako asystent stażysta.
To był początek mojej naukowej drogi, drogi, którą podążać miałem
u boku doświadczonego, mądrego i niezwykle skromnego
Człowieka.
Po odbytym stażu i egzaminie magisterskim Pani Profesor,
mimo że nie była moją promotorką, pozostawała żywo zainteresowana
dalszymi losami młodego językoznawcy, a owa troska
towarzyszyła mi zarówno przez cały okres studiów doktoranckich,
jak i później, gdy pracowałem w Jej Zakładzie już jako
adiunkt. Będąc doktorantem, miałem niepowtarzalną okazję
uczestniczenia w Jej zajęciach z gramatyki historycznej. Zawsze
spokojna, punktualna, skrupulatna, cierpliwa wobec ignorancji
i niefrasobliwości niektórych studentów, Pani Profesor z niesłabnącym
zapałem wprowadzała młodych adeptów polonistyki
w tajniki dziejów ich ojczystego języka — jak wszyscy wiemy
— w tajniki trudne do ogarnięcia, wymagające dyscypliny
intelektualnej i systematycznej pracy. Ale należy przyznać, że
z jednej strony czyniła to bezboleśnie, nigdy nie dając do zrozumienia,
że ktoś nie nadaje się, aby studiować ten przedmiot.
Z drugiej strony jednak potrafiła odpowiednio groźnie spojrzeć
na nieprzygotowanego lekkoducha i dać wyraz swojemu niezadowoleniu.
To były zajęcia, których się nie zapomina — dość
wspomnieć, że do dziś zdarza mi się zerkać do notatek, jakie
wtedy sporządziłem...
Pamiętam, że Pani Profesor z wyrozumiałością spoglądała na
mnie — młodego, wyraźnie stremowanego studenta, a potem
doktoranta, i od pierwszych chwil stażu nigdy nie dała mi do
zrozumienia, jak potężna dzieli nas przepaść. Nawet kilka lat
93