Poetik buta - DSpace at Khazar University

Tapdıq Əlibəyli“ ÜZÜMÜ SÖYKƏYĠB GÖYÜN ÜZÜNƏ...”Şeir ərşdən gələn bir nurdur tamam,Möhkəm, əbədidir ərş kimi müdam.Marağalı ƏvhədiDeyirlər əsl şairlər göy üzündən keçib gəlir. Görünür,bu fikir yer üzünü göy üzünə yaxınlaşdırmaq amalında,diləyində olan Söz elçilərinin uca göylərə -əzələ, Tanrıdərgahına üz tutmasından qaynaqlanır...Sözün işiğında özüdə işığa dönən müqtədir şair Vaqif Bayatlı Odərinbənzərsiz bir deyimi yaddaşımda misralanır:Keçib gəldiyiGöy üzü kimidi Şairin üzü-İşığı saralar, buludu keçər,Haraya-haraya gedəsi olsaqyenə könlümüzdən, ürəyimizdəngöy üzünə dönmək ümidi keçər...Əngin məna dərinliyi, zəngin forma genişliyinə malikolan Sabir Abdinovun poeziyasına məhz bu məntiqlə “göyüzündən” nəzər salmaq istəyindəyəm. Çünki S.Abdinovüçün göy (göy üzü), eləcə də işıq və yağış xüsusi mənakəsb edir və onun poeziyasında bu adlar poetik hissəçevrilir, obrazlaşır. Əyanilik üçün onlarla şeirlərdənnümunələr gətirmək olar: “Üzümü söykəyib göyünüzünə”, “Göylərin üzünə söykə üzünü”, ”Göylər də82