OKONr2

- Stanisław – podniosła lekko ton widząc starszego
brata. Nie spodziewała się go tu ujrzeć lecz obaj
byli bardzo odważni oraz ciekawscy.
- Rozalio, co tu robisz? – spytał jakby ujrzał ducha
z drugiej części ,,Dziadów’’ Mickiewicza. Chyba
wziął za bardzo poważnie zaproszenie na tajne
spotkania Polskiej literatury.
- Powinnam zadać to pytanie również tobiedźgnęła
go palcem w klatkę piersiową.
Westchnął cicho i ściszył ton. Przybliżył nieco
twarz by nie został usłyszany przez wszystkich.
- Gdy byłem dziś na lekcjach taktyki w
Łazienkach, podporucznik Piotr Wysocki przerwał
zajęcia wygłaszając mowę: „Polacy! zacytował-
Wybiła godzina zemsty. Dziś umrzeć lub zwyciężyć
potrzeba! Idźmy, a piersi wasze niech będą
Termopilami dla wrogów”. Tak więc, jako
podchorąży, jestem tu i będę wałczył w
powstaniu- mówił pewny siebie, a zarazem jakby
to było coś codziennego.
- Zwariowałeś, przecież mo…- ale on już nie
usłyszał, bo pobiegł w stronę walczących.
Westchnęła bojąc się o jego życie. Albo zginie w
walce, albo ojciec go zabije. Jedna i druga opcja
nie okazywały się zbyt kuszące.
Czekała, więc na dalszy rozwój wydarzeń gotowa
by pomóc w przesłaniu jakiejś wiadomości lub
rannym. Matka dziewczyny była pielęgniarką,
więc jakieś pojęcie miała, a ojciec pracował w
wydawnictwie gazet oraz pisał wiersze. Młodzi
inteligenci opanowali Belweder, ale nie udało im
się pojmać księcia. Trudno nie zwrócić uwagi na
to, że magnat biegł ubrany w kobiece stroje.
Brunetka chciała go powstrzymać, ale
zareagowała zbyt późno. Niezadowolona z siebie
stwierdziła, że pomoże powstańcom, razem z
piętnastoma tysiącami pospólstwa i plebsu,
zdobyć Arsenał. Maszerowali równo pełni sił do
walki. Mundury powstańców już były lekko
zabrudzone, ale karabiny dumnie błyszczały na
barkach. Jednak nie to najbardziej zdziwiło
Rozalię. Zaskoczył ją fakt, że biedni ludzie, którzy
nie mają co jeść i żebrzą pod kościołami pewni
siebie im towarzyszą, zdolni przelać swoją krew za
wolność ojczyzny. Wszyscy, pełni nadziei na
wolność, walczyli zawzięcie, aż dźwięk stali obijał
się echem po ścianach budynków. Wielu
upadało, ale nie każdemu było dane wstać.
Widziała chaos i spontaniczne decyzje, które były
na wagę życia. Widziała również, jak śmierć
zbiera swoje kolejne żniwa w prowizorycznym
miejscu do pomocy rannym. Ocierała postrzały,
szramy i inne urazy ciała nasiąkniętą jakiś
spirytusem, czy Bóg wie czym, jej fioletowym
szalem, bo brakowało przyrządów medycznych.
Słyszała krzyki walczących i rannych oraz decyzje
generałów. Słyszała ostatnie oddechy ludzi,
ostatnie bicia serc. To wszystko dudniło Rozalii w
uszach, a pracy było tak dużo, że nawet nie
miała czasu poprawić okrągłe okulary.
Dziewczyna nie sądziła, że kiedyś będzie
świadkiem powstania i musiała przyznać, że to
przerażające i wypełniające niepokojem duszę
przeżycie, ale kiedy dowiedziała się, że się udało
zdobyć Arsenał- przepełniała ją duma. Strach do
szpiku kości zamienił się w nadzieję. Nadzieję, że
owe wydarzenia doprowadzą do tego, iż
Polakom uda się wygrać powstanie, a flagi
narodowe godnie będą powiewać na ulicach.
Cała Warszawa zaczęła zmieniać się nie do
poznania. Część opłakiwało zabitych w bitwie, a
część cieszyć się zwycięstwem. Wokoło zaczęły
rozbrzmiewać pieśni patriotyczne, ale nie to było
najważniejsze. Gdy Rozalia zobaczyła swojego
braciszka pobiegła jak poparzona szczęśliwa z
tego, że udało mu się przeżyć. Na szczęście miał
tylko kilka zadrapań, a krew na jego różowych
policzkach, zabrudzonej twarzy oraz ubraniu
prawdopodobnie nie należały do Stanisława.
Jego siostra rzuciła mu się na szyję, a młody
mężczyzna wplótł dłoń w brązowe, kręcone
włosy sięgające nieco nad ramiona. Mocno
przytulił swoją siostrę.
- Tak się cieszę, że nic ci się nie stało- wyszeptała
w noc przydymionych liści.
strona 17