تئاتر امروز- شماره ۱- گروه تئاتر اگزیت تابستان ۱۴۰۰

در چارچوب زیست اجتماعی ‏ِگروه هاي اجتماعی هر جامعه اي،‏ وقتی از
●
ضرورت برپایی یک ارگانیزم اجتماعی مردمانی،‏ براي ادارة خویش و
اجرایی کردن اراد ة خود،‏ در برابر ساختارهاي اجتماعی قدرت سیاسی و
اقتصادي سخنی به میان می آید؛ بی شک نمی توان در رابطه با هر ارگان
پیشنهادي،‏ رابطۀ درونی و دیالکتیکی ‏«سازمان / ساختار / کارکرد»‏ را نادیده
گرفته،‏ به وجوه ‏«کاربردي / حقوقی»‏ ِ ارگان ها بسنده کرد .
و این بسندگی؛ دقیقا همانی ست که اینک در بحث هاي متقابل بین مدافعان
برپایی ‏«سندیکا»‏ و یا ‏«انجمن صنفی»،‏ حتی در عرصۀ تئاتر نیز رخ
براي هنرمندان نیز،‏ هیچ بدلی
براي شورا نیست؛ نه انجمن
صنفی،‏ نه سندیکا؛ اما!!‏
مسعود پرتوي
می نماید .
تجربه هاي زیستۀ تاریخی جوامع گوناگون از
جمله تجربه زیستۀ مردم مان در سال هاي
، 57-58 گویاي این واقعیت است که :
‏«شورا»‏ به لحاظ بنیادین ترین ویژگی
ساختاري اش که چیزي نیست جز مشارکت
مستقیم تمامی هموندان در همۀ عرصه هاي
فعالیتش و همۀ لحظه هاي فعلیتش ؛ تنها
ارگانیزم بی بدیلی ست که می تواند به مفهوم
دقیق کلمه تعین بخش مفهوم ادارة جمعی
خویش و اجرایی کردن ارادة جمعی خویش در تامین منافع اقشار و
گروه هاي اجتماعی باشد .
بگذارید با بررسی نمونه وار یکی دو ویژگی،‏ مسئله را با عینیتی روشن،‏ پیش
رو قرار دهیم . براي نمونه اگر به مسئلۀ سطح و ژرفایی دخالت و مشارکت
توجه کنیم،‏ خواهیم دید که ‏«سندیکا»‏ و ‏«انجمن صنفی»،‏ به لحاظ مکانیزم
دخالت مستقیم هموندان براي تامین سهم حداکثري مشارکت شان،‏ در این
وضعیت اشتراك دارند که تامین چنین دخالت مستقیمی از سوي هموندان
در این دو؛ تنها تحت مکانیک ‏«مجمع عمومی»‏ و شکل جلسات ادواري و غیر
ادواري ‏«مجمع عمومی»‏ امکان پذیر بوده و پس از هر ‏«مجمع عمومی»اي ،
در نهایت این ‏«مجمع برگزیدگان»‏ است که اختیاردار امور بوده و ارادة
خویش را پیش می برد ‏(خب؛ براي آن که جاي اعتراضی نماند،‏ می افزایم:‏ البته
با در نظر گرفتن مصوبات ‏«مجمع عمومی»).‏
شماره یکم 120
تابستان 1400