تئاتر امروز- شماره ۱- گروه تئاتر اگزیت تابستان ۱۴۰۰

بنیتا:‏ پول رو داد رفت،‏ آساگاي…‏
آساگاي:‏ کی چه پولی رو داد رفت؟ بنیتا:‏ پول بیمه رو.‏ برادرم دادش رفت.‏
آساگاي:‏ دادش رفت؟
بنیتا:‏ سرمایه گذاري کرد.‏ با کسی که حتی تراویس کهنه ترین تیله هاش رو
هم دستش نمی داد.‏
آساگاي:‏ حالا پول رفت؟
بنیتا:‏ رفت!‏
آساگاي:‏ خیلی متأسفم...‏ حالا،‏ تو چی ؟
بنیتا:‏ من؟ ‏...من؟ ‏...من هیچی نیستم...‏ من.‏ وقتی خیلی کوچیک بودم...‏
زمستونا سورتمه هامونو بیرون می آوردیم و تنها تپه هایی که داشتیم پله هاي
سنگی یخ زده ي بعضی خونه هاي خیابون بودن.‏ پر از برف شون می کردیم و
بعد صاف شون می کردیم و تمام روز روشون لیز می خوردیم...‏ خیلی خطرناك
بود،‏ می دونی...‏ شیبش خیلی تند بود…‏ آخرشم یه روز یه بچه به اسم روفس
خیلی تند اومد پایین و خورد به پیاده رو و درست جلوي چشم مون صورتش
شکاف خورد...‏ یادمه وایستاده بودم اونجا به صورت زخمی و خونیش نگاه
می کردم و فکر می کردم روفس دیگه کارش تمومه.‏ ولی آمبولانس اومد و
بردنش بیمارستان و استخوناي شکسته اش رو درست کردن و همه رو بخیه
زدن...‏ دفعه ي بعد که روفس رو دیدم وسط صورتش یه خط کوچیک افتاده
بود...‏ هیچ وقت یادم نرفت...‏
آساگاي:‏ چی رو؟
بنیتا:‏ این که این کاریه که یه نفر می تونه واسه کس دیگه بکنه،‏ خوبش کنه.‏
زخم رو بخیه بزنه و دوباره حالشو خوب کنه.‏ این شگفت انگیزترین چیز توي
دنیا بود…‏ می خواستم این کارو بکنم.‏ همیشه فکر می کردم این تنها کار
واقعی اي تو دنیاست که یه آدم میتونه انجام بده.‏ خوب کردن مریض ها و
دوباره سالم کردن شون.‏ این واقعا خدا بودنه...‏
آساگاي:‏ تو می خواستی خدا باشی؟
شماره یکم
تابستان 1400
91