تئاتر امروز- شماره ۱- گروه تئاتر اگزیت تابستان ۱۴۰۰

به مناسبت تجمع هنرمندان در
حمایت از اعتراضات خوزستان
گواه عزم ما
مهرداد خامنه اي
بیش از چهل سال کوشیدند تا از هنر و هنرمند ویترینی بسازند که در
●
آن غلامان حلقه به گوش شان ابتذال تفکرشان را به نمایش می گذارند.‏
کوشیدند هنرمندان را در حد دلقکان و ملیجکان دربارشان نشان دهند.‏
از فرداي ظهورشان صحنه هاي تئاتر اولین جولانگاه گله ي چماقداران شان بود.‏
وقتی تئاتر مردم در کنار مردم و با مردم به خیابان رفت فوج اراذل همچون
سپاه تاتار بر آنها تاختند،‏ کارگردان خلق را به جوخه اعدام سپردند،‏ سازهاي
موسیقی را شکستند،‏ زبان زن را از حلقومش بیرون کشیدند تا مبادا با
ارتعاش تارهاي صوتی آن آلت شان به حرکت در آید.‏ بر بوم نقاشی رنگ سیاه
نکبت ارتجاعی شان را پاشیدند،‏ خداوندگاران مجسمه سازي را گردن زدند،‏
سینما را به قلعه ي ‏«دیده بان»ي ضحاك شان بدل
کردند،‏ هر کجا نماد آلت هاي شان را به نام معماري
کاشتند.‏ شعر و ادب را به چهار میخ سانسور مصلوب
کردند.‏ تبعید کردند،‏ زندان کردند،‏ کشتند و زمانی
که گرد مرگ بر پهناي هنر و هنرمند این شوره زار
گسترده شد به سراغ مردم رفتند.‏ اصل 44 قانون
اساسی شان را نازل کردند،‏ خصوصی سازي شان
دیواري بود بلند تا مبادا مردم هوس هنر کنند.‏
سپس نوکران خود را فوج فوج از مکتب خانه هاي
قرون وسطایی که نام ‏«دانشگاه»‏ بر آن نهاده بودند
بیرون دادند.‏ کله پوك هاي بی دست و پا که در مافیاي قدرت و خودنمایی
دست و پا می زدند و جایی براي وجود حقیر خود می جستند.‏ اینها با مردم
کاري نداشتند،‏ توله هاي هنر فرمایشی بودند و گوش به فرمان.‏
از در و دیوار جشنواره بر پا کردند تا مرگ هنر را هل هله کنند و قدرت
حکمرانی خود را به رخ بکشند.‏
زان پس ویترینی ساختند که در پشت آن ماریونت ها براي مردم ادا در
می آورند،‏ خود را به رخ می کشیدند و نام ‏«سلبریتی»‏ بر خود نهادند.‏
بسیار کوشیدند تا به همه بقبولانند که هنر و هنرمند همین است.‏
بسیاري باور کردند که هنر و هنرمند همین است،‏ چرا که چند مدال و جایزه
و کف زدن هاي مکرر در داخل و خارج بر روي صحنه و آکواریوم
تلویزیون هاي شان دیده بودند.‏
اما هنر این نبود،‏ هنرمندان واقعی نیز اینگونه نبودند.‏ غالب آنها نان شب
شماره یکم 152
تابستان 1400