تئاتر امروز- شماره ۱- گروه تئاتر اگزیت تابستان ۱۴۰۰

لورین،‏ در
کودکی،‏ وقت
خود را به تنهایی
به تفکر و
مشاهده
می گذراند.‏
داشت،‏ رد شد و به دیوار خورد».‏
همان طور که پِري در فیلم اشاره می کند:‏
‏«در آن لحظه است که او متوجه می شود
که صرفنظر از موفقیت خانواده اش،‏ او
همچنان مانند هر سیاه پوست آمریکایی
دیگر،‏ هدف خشونت نژادي خواهد بود».‏
هنزبري،‏ ‏«مادر مستأصل و شجاع خود
را»‏ به یاد می آورد که ‏«تمام شب در
خانه ي ما با یک لوگِر آلمانی پر،‏
گشت زنی می کرد و با سرسختی از چهار
فرزندش محافظت می نمود».‏
این نبردها،‏ نادر نبودند.‏ پِري می نویسد:‏ » در سراسر غربِ‏ میانه ، به معناي
واقعی کلمه،‏ صدها پرونده از خشونت هاي انبوهی از سفیدپوستان علیه
تلاش هاي فردي در جهت ادغام شدن وجود داشت.‏ نتیجه،‏ املاك نابود شده،‏
خانه هاي از دست رفته،‏ آسیب روانی و گاهی مرگ بود».‏ در حالیکه در
جنوب،‏ آپارتاید نژادي به معناي جداسازي حمل و نقل عمومی و لینچ کردن
بود،‏ در شمال ‏«ملک،‏ مرز وضعیت نژادي بود».‏
تقریباً‏ در همان زمان که آجر در دیوار گچی فرود آمد،‏ نانی و کارل فرزندان
خود را به زادگاه مادرش تنسی بردند.‏ آن ها در مسیر از کنار تپه هاي کنتاکی
رد شدند و او ‏«به کودکان خود گفت که از اتومبیل،‏ به تپه ها نگاه کنند».‏
نانی می گوید که پدرش،‏ یعنی پدربزرگ بچه ها،‏ در زمان کودکی مجبور شده
است از راه آن تپه ها فرار کند.‏ مادرش،‏ از او که در کودکی یک برده ي فراري
محسوب می شد،‏ محافظت کرد و با سرگردانی در تپه هاي جنگلی در میانه ي
شب،‏ با گذاشتن غذا و سایر ملزومات،‏ او را زنده نگاه داشت.‏ از نظر لورین،‏ این
تپه ها زیبا بودند.‏
لورین هنزبري جوان.‏
‏(کتابخانه عمومی شیکاگو)‏
‏«شاید من باید به زندان بروم»‏
کمی پس از اسباب کشی به خانه ي جدید،‏ رأي دادگاه،‏ هنزبري ها را مجبور
به تخلیه ي خانه شان نمود.‏ کارل در دیوان عالی کشور،‏ تجدیدنظر خواهی
کرد که سه سال بعد منجر به پیروزي نسبی شد.‏ اگرچه دادگاه توافق عدم
فروش را پذیرفته بود اما،‏ تشخیص داده بود که مفاد این توافق خوب نگاشته
نشده بودند؛ هنزبري ها می توانستند در پلاك 6140 ساوث رودز بمانند.‏ دیوان
شماره یکم 76
تابستان 1400