تئاتر امروز- شماره ۱- گروه تئاتر اگزیت تابستان ۱۴۰۰

جلیل انفرادي براي کارگران در جلوي ‏«پناهگاه کارگر»‏ این شعر را خواند:‏
اگر در شهر
از داشتن سرپناه محرومیم
اگر در کارخانه
هستی مان را می گذاریم
امروز
آشیانه ي محقرمان را
بر فراز قله ي بلند البرز بنا می کنیم
و فردا
پرچم پیروزي مان را
بر بلندترین بلندي جهان.‏
جلیل انفرادي به همراه دوازده نفر از هم رزمانش در 19 بهمن 1349 عملیات
تعرض در جنگلهاي شمال را آغاز کردند و جنبش سیاهکل را به پا ساختند.‏
سرانجام جلیل پس از اسارت،‏ در تاریخ 26 اسفند 49 به جوخه ي اعدام
سپرده شد.‏
اسکندر صادقی نژاد به مبارزه ي خود در شهر ادامه داد و در تاریخ سوم خرداد
1350 در درگیري با ماموران ساواك در حالی که در پناه غرش بی امان طبل
او احمد زیبرم و احمد جمشیدي رودباري از حلقه محاصره گریختند،‏ به
خاك افتاد.‏ در نقطه اي دیگر از شهر تهران در همان روز،‏ امیرپرویز پویان و
رحمت الله پیرو نذیري ‏(سنج)‏ تا آخرین لحظه حیات خود،‏ در کنار هم،‏
نت هاي سمفونی قهر انقلابی را به صدا درآوردند و جان باختند.‏
در ‏«نبرد خلق»،‏ ارگان سازمان چریک هاي فدایی خلق ایران شماره 7، صفحه
179، در تاریخ خرداد 1355 این شعر آمده است:‏
لرزه مرگ فراگیردشان،‏ من فدائی هستم
من شکوه عشقم،‏ عشق پرشور به خلق
من غریو کینم،‏ کین بی حد به تو اي دشمن خلق
و سلاحش غرد:‏
‏«مرگ بر دژخیمان»‏
‏«مرگ بر جلادان»‏
‏«مرگ بر دشمن این خلق کبیر...»‏
می دوند از پی او مزدوران
شماره یکم
تابستان 1400
145