FRONDA

chy przeszłości. Ludzie nie chcieli już wyznawać własnych grzechów przed Bogiem,odczuwali za to potrzebę wyznawania grzechów innych ludzi przed szerokąpublicznością".Prawdę mówiąc, trochę znużył mnie ten przydługi wywód irlandzkiego teologa.W jego opowieści uderzył mnie jednak fakt, że idea publicznego kajania się Kościołaza swoje grzechy z przeszłości narodziła się w najbardziej barbarzyńskim stuleciu— w XX w. Poleciłem Savimbiemu, żeby z Centralnego Archiwum Mediów wydobyłdla mnie wszystkie wycinki prasowe sprzed pięciuset lat na rzeczony temat.Jakież było moje zdziwienie, kiedy odkryłem, że najbardziej gorliwymi orędownikamiprzepraszania w imieniu Kościoła za inkwizycję, konkwistę, kolonizację, antysemityzm,holocaust, katastrofę ekologiczną i wszystkie inne grzechy przeszłości,okazali się zwolennicy systemu demoliberalnego. Co za ironia historii — pomyślałem— za tych, którzy kiedyś najgłośniej przepraszali za grzechy popełnione przez innych,dzisiaj trzeba przepraszać najmocniej...Przerwałem pisanie tekstu, ponieważ spiker w radiu zapowiedział, że na rynkuwydawniczym pojawiła się właśnie nowość: Czarna księga katolicyzmu. Sięgnąłem potelefon: „Z redaktorem Sa> mbi proszę...".ADAM STEIN