FRONDA

stra culpa; bowiem katolicy ci zarzucili solidarność z «Kościołem wczorajszym*.Ostatecznie ich potępienie przeszłości pod pozorem samooskarżenia jest aktemfaryzejskim" — pisze Dietrich von Hildebrandt.Zawsze, gdy czytam i słyszę o nowym akcie publicznej, głośnej ekspiacji za cudzegrzechy, przypomina mi się cudowna prostota ewangelicznej przypowieścio celniku i faryzeuszu. Ten pierwszy, gdy przyszedł do świątyni, aby się modlić, nieśmiał nawet podnieść oczu w górę i mówił jedynie: „Boże, miej litość dla mnie,grzesznika". Zrozumiał, że usprawiedliwienie może być rzeczą tylko Boga. Człowiek,jak bardzo we własnych oczach nie zasługiwałby na zbawienie, nie ma do niegożadnego prawa. Tego nie był w stanie pojąć faryzeusz. Zdobywał sprawiedliwość,wynosząc się nad innych. Sam stał się sędzią dla siebie i bliźnich w tym, co dotyczysumienia. Być może z punktu widzenia prawa popełnił mniej uchybień niż celnik.Ale w oczach Boga to nie on odszedł usprawiedliwiony. Nie potrafił uznać swegogrzechu i usprawiedliwienia jako skutku darmowej łaski. Wciąż był przecież lepszyniż wielu innych i to, we własnym mniemaniu, powinno było wystarczyć.Faryzeizm to zadowolenie z siebie osiągnięte przez porównanie z bliźnimi,to ślepota na powagę własnej grzeszności, wynikająca z osądzania drugich. Dzisiejszyfaryzeizm polega na tym, że samozadowolenie czerpie się z osądzania bliźnichumarłych.To przecież zdają się mówić dzisiejsi zwolennicy publicznych przeprosin: patrzcie,jacy jesteśmy dobrzy. Nikogo nie prześladujemy (tak jak nasi bracia w przeszłości);nikomu nie grozimy klątwą i piekłem (tak jak nasi bracia); nie milczymy,gdy dzieje się zło (oni milczeli); bronimy człowieka, jego wolności i praw (oni niebronili); nie popieramy niesprawiedliwych reżimów (oni popierali). Tak, w istocie,Panie Boże, czy nie zasługujemy na nagrodę i usprawiedliwienie? Przepraszamy zaLATO 199833