(3)

Kitap Tanïtan Kitap (3)
durumda değildi. Küçük Norma soğuk yetimhanelerde ve geçici ailelerde kaldı. Sevgiyi öğrenmek
zordu.” (Hayaletlerin fısıltısı, B. Cyrulnik)
Sevgiyi ve mutluluğu öğrenemedi “bizim” Marilyn. Ama faydayı, tatmini ve tatminsizliği öğrendi.
Beşerî Marilyn bir şekilde beslenip büyüyor fakat içindeki “insanî” Marilyn açlıktan kıvranıyordu.
Etrafındaki insanlar ondan faydalandılar. Karşılığında Marilyn’e istediği faydayı, lüksü, şöhreti vs
verdiler. Ama bu beşerî bir ticaretti. “insanî” Marilyn yine açtı. Sevgisizlik neticesinde Kendine
güvensizlik, bunun doğurduğu korku ve boşluk hissi büyüdükçe büyüdü. Marilyn’in ifadesiyle güzel
sözler bile sorun teşkil ediyordu:
“Tuhaf ama biri bana iltifat ettiğinde içimi bir endişe kaplıyor.
Izdırap duyuyorum çünkü bu iltifatı hak etmediğimi düşünüyorum,
gerçeğin ortaya çıkmasından korkuyorum”
Delirmek
Gerçek şu ki şizofren, melankolik, depresif diye etiketlediğimiz
insanların bir çoğu gerçekte hasta değiller. İnsan’a dair bir
Hakikat’i hissediyorlar ama anlam veremiyorlar. BEN duvarında
öyle büyük bir yarık öyle beklenmedik bir anda açılmış oluyor ki
Hakikat’in ışığı gözlerini kör ediyor! Korkarım intihara yeltenenler
ve cinayet işleyenlerin büyük bir kısmı da buna dahil. Günlük
hayatın tekdüze akışından meydana gelen dekorun yıkılması bu insanlarda sonsuz bir güvensizlik hissi
doğuruyor. Korku ile saldırganlaşıyorlar. Ya başkalarına ya da kendilerine karşı. Biz “normaller” canına
kıyan birisinin haberini alınca makul ve mantıklı bir açıklama arıyoruz, aşk acısı, işsizlik, çevre baskısı…
Oysa Mutlak Korku İnsan’ın kimyasında var, pusuda bekliyor. Uygun koşullar bir araya gelince “bir”
şekilde gösteriyor kendisini. (Bkz. Korku Matkabı bahsi, Derin İnsan Kitabı)
Özetleyecek olursak, deliler hasta değildir tıbbî mânâda:
“Delilik bir uydurmadır yani deli olduğunun farkında olmayan hasta
uydurması. Doktor ile hastanın şuurlarını birbirinden ayıran mesafe
ile tıbbî uzmanlık bilgisini hastanın cahilliğinden ayıran mesafe farklı
şeylerdir. Ne doktor her şeyi bilen “sağlıklı” taraftadır ne de hasta
kendi varlığını unutacak denli “hastalıklı” tarafta. Hasta kendi
anormalliğini kabul eder ve hastalığını anlamlandırır. Bu anlam
hastanın şuuru ile, ötekilerin dünyası ile arasına koyduğu kapanmaz
bir mesafedir. Ama ne kadar net görürse görsün, hastanın
yapamadığı şey doktorun perspektifinden bakmaktır. Doktor hastalığı
objektif bir süreç olarak ihata eder. Hastanın anormalliğini kabul ya
da reddedişi, yorumlayışı hep içeridendir, onsuz değildir.” (M.
Foucault, Maladie Mentale et psychologie, sf. 56)
Marilyn Monroe da çocukluğundan itibaren maruz kaldığı baskılar
altında kendi iç dünyasına hapsolmuştu. Biz normallerin “delilik” dediği şey kuluçkaya yatmıştı.
Foucault’nun tabiriyle söyleyecek olursak “anormalliğini yorumlayışı içeridendi, Marilyn-siz değildi”.
Kısaca Marilyn giderek delirmekteydi. Yazdığı notlarda bu görülebiliyor. Düşünceden kopma,
şiirsellikten, çarpıcı metaforlardan deliliğe doğru bir kayma vardı hayatında. Meselâ:
www.derindusunce.org
Fikir Platformu
93