PUB Magazine n° 1 - 2016

— Aline Guebels
DE L'HUMAIN
DANS LES
PLANNINGS
MENSELIJK
PLANNEN
L’autre jour, alors que je lisais un article sur un site d’infos,
une pub vidéo se met en route, merci l’autoplay. Avec
le son allumé, pas moyen de la rater : mes yeux sautent
immédiatement du texte entamé à l’image. S’affiche alors
un burger, son steak pur boeuf, son fromage fondant, son
pain moelleux,… les promesses habituelles, censées nous
faire saliver. Jusque-là, le contrat est rempli. Sauf que
l’annonce en question apparaît en plein cœur d’un article
sur la situation à Madaya. Madaya ? Vous voyez, cette
ville syrienne proche de Damas, assiégée par l’armée de
Bashar al-Assad depuis des mois, ce qui fait qu’à force,
ses habitants y meurent de… famine. Des photos d’enfants
maigrissimes tournaient d’ailleurs sur les réseaux sociaux
il y a peu sur le même sujet. L’hamburger parmi tout ça, ça
la fout plutôt mal.
A qui la faute ? Certainement aux systèmes automatisés
qui placent les messages selon des mots-clés. Faim/
nourriture, l’association est facile pour un robot. Mais les
régies ne devraient-elles pas alors assurer un contrôle
manuel humain (méticuleux) de tout ce qu’elles font
publier ? Elles le font ? Ha… Et les éditeurs, ils pourraient
indiquer clairement les cas de contextes « sensibles ».
Voire en fait même ne pas proposer ce genre de formats
dans de pareilles circonstances – de toute façon, quel type
de messages pourrait se retrouver à sa place dans une
telle actualité ?
Ce n’est pas le premier cas du genre. Des vidéos pour une
bière prônaient l’art de faire la fête dans des articles sur
l’attaque du Bataclan. Et il y a certainement une multitude
d’autres exemples, moins récents ou moins évidents.
Mais justement, si tout ceci est si connu de tous, et vu tout
ce que permet le digital, ne serait-il pas temps d’appliquer
une solution ? Histoire de respecter le public – ces chers
consommateurs – et les annonceurs, certainement pas
ravis de voir leurs noms présentés dans de tels contextes.
Onlangs las ik een artikel op een nieuwssite. Een videoreclame
startte, met dank aan de autoplay. Met het geluid aan
was er geen kans om te ontsnappen. Mijn ogen sprongen
onmiddellijk van de tekst naar het beeld. Een hamburger
dook op, met zijn puur rundvlees, zijn gesmolten kaas, zijn
zacht broodje: de gebruikelijke beloftes die ons moeten
doen watertanden. Tot daar zat alles prima. Maar de reclame
verscheen in een artikel over de situatie in Madaya.
Madaya? U weet wel, de Syrische stad bij Damascus die al
maanden was belegerd door de troepen van Bashar al-Assad,
waardoor de inwoners er stierven... van de honger. In
datzelfde verband deden foto's van graatmagere kinderen
overigens ook al de ronde op sociale media. Het was pijnlijk
om net een hamburger te zien te midden van zoveel menselijk
leed.
Wiens fout is dit? Geautomatiseerde systemen plaatsen de
reclameboodschappen op basis van sleutelwoorden en zijn
daarmee zeker verantwoordelijk. Honger/eten, het is een gemakkelijke
associatie voor een robot. Maar zouden de regies
niet een (zorgvuldige) menselijke controle moeten garanderen
vooraleer dergelijke boodschappen online te zetten?
Doen ze dat? Aha... En de uitgevers? Zouden zij niet beter
zo'n gevoelige context ondubbelzinnig aanduiden? En deze
formats in zulke omstandigheden beter niét aanbieden? Hoe
dan ook, wat voor reclame zou wél in zo'n nieuws passen?
Dit is niet de eerste uitschuiver in haar soort. Videoreclame
voor een biermerk vierde de kunst van het feesten
in artikels over de aanslag op de Bataclan. Daarnaast zijn
er vast nog veel meer voorbeelden – minder recente of
minder evidente. Maar net daarom: als iedereen dit weet én
gezien de mogelijkheden van de digitale wereld – is het dan
niet hoog tijd voor een oplossing? Het is een kwestie van
respect voor het publiek – voor al die lieve consumenten –
en voor de adverteerders, die hun merken stellig niet graag
zien opduiken in zo'n context.
0 3