Télécharger au format pdf (320 Ko) - Université de Provence

M’estiri sus un divan. Al meu ostal n’avèm pas cap de divan. Plan polit
qu’ajam un lièch per cadun ! Mas dempuèi que l’ai pas vist, lo meu ostal...
Demòri tot sol dins la cambra. Lo gai solelh de la prima novèla se ritz sus la
candor dels lençòls escampilhats. Los lençòls del meu ostal èran candes tanben. La
mamà los lissava per los plegar e los reclamava dins l’armari de cerièr que noliá.
Aqueles del lièch los me cambiava cada mes. E me carravi, lo ser, de me claure tot
nud dins la frescor de la tela doça...
Un bruch novèl dins la carrièira. Me lèvi. De presonièrs, mas d’Alemands
aqueste còp, caminan, verdoses, lo cap pesuc. Per eles tanben la misèria comença.
Me torni jaire sul divan, m’aconsomissi. Mas qualqu’un traca dins la cambra.
Dubrissi los uèlhs : una joventa se penchena davant un miralh bercat. Me deu pas
aver vist. Una Polonesa, probable.
La sòni:
— Panienca !
Se revira, suspresa...
— Panienca, crentes pas, soi un Francés.
M’agacha, agacha lo miralh. D’un riban blau de seda nosa lo seu pèl blond. Se
passa de roge sus las maissas tròp blancas.
— Francés, me trobas pas polida ?...
Vertadièirament es polida e lo vestit raubat que pòrta, lo pòrta coma cal.
— Francés ! me ditz en alemand dels camps, Francés, davant la guèrra cada
jorn m’arrengavi coma uèi : Trabalhavi pas, sabes, èrem rics al meu ostal !
Sortissiái del convent. M’avián ensenhada la tia lenga coma a totas las filhas dels
pans. Me seriái maridada benlèu...
Se ven sièire al prèp de ieu, sul divan.
— Francés, dempuèi cinc ans que rebali pels Lagers soi venguda la femna de
tot lo mond. Ara degun voldrà pas de ieu. Que sètz uroses, los òmes, e que pauc
valètz, totes, totes ! Quantes de còps que nos disiàtz : « Panienca, nos maridarem
quand serem liures, te prendrem a París. » La libertat i cresiàm pas mai.