Télécharger au format pdf (320 Ko) - Université de Provence

Aquì, quaranta cinc per quaranta cinc, nos clauson dins aqueles tràcias de
vagons. Tocam de consèrvas, de pan recuèch. Pensàvem totes : serem lèu arribats !
Oc ! Rin l’avèm pas solament sautat encara. Una maquina polsica nos trigòssa
deçà, delà, sus de pichòtas linhas. De còps esperam las oras entièiras en plena
campanha. Davant la fin l’acabarem aquel pan recuèch que nos semblava tan dur !
Serem lèu acostumats al nòstre vagon. Avèm trobat lo biais de nos jaire totes
per poder dormir la nuèch. Los paquetatges, sens tròp los mesclar, los avèm penjats
apr’aquì tot lo torn. Las femnas se son sarradas dins un canton. Ca que la n’i a tres
de maridadas e caduna ten son òme pel braç.
Lo solelh de junh nos còi a la raja de la prangièira. Galaupam als grifols dins
las garas per anar quèrre d’aiga. Las nuèches tremolam de freg. Cap de pòrta junta
pas e lo temps càmbia tan sovent dins aquel païs.
P r’aquò nos sarram de França. De vinhòtas magrustèlas, blavas de vitriòl,
s’acrancan pels costalasses lo long de Main.
Dintram dins una plana. Lo tren s’arrèsta. Nos quilham totes sus la pòrta del
vagon per veire melhor, defòra. Nos espotissèm los pès, cridam.
Que de frucha, mas que de frucha ! Davant nosautres a pèrdia de vista de
v e rgièrs s’estiran. Cerièias rojas e guinas negras pendòlan mescladas. La frescor
verda de las fuèlhas domèrgas las pòt pas estremar.
Coma de falords davalam del tren, lisam sus las pèiras de la via, sautam dins
los vergièrs. Dejà las bròcas petan. De guinieirons se desraban.
Mas se lo tren partissià ara que sèm escampilhats ! Los pataudasses e los
paurucs se tornan claure al pus lèu dins los vagons en rebalant cadan sa rama.
Nosautres serem pas lèstes. Jamai lo tren partirà pas d’un còp. Puèi siblarà !
Aurem lo temps de nos arrapar davant que tot s’encante.
Nos alunham totjorn un bocin mai. Causissèm los arbres. Lo chuc canin de las
guinas nos tinta las pòtas de negre. De cerièias tròp maduras que s’esclafan nos
pastèlan la camisa. Dins la prigondor del vergièr los quites marcs cruississon.
Lacosta repotèga :
— Brigands ! Falords ! Copar de bròcas, desrabar d’arbres joves, es pas
permés...