Télécharger au format pdf (320 Ko) - Université de Provence

Coma èrem pas d’acòrdi, los dos ostals, malastre de ieu se lo bestial
m’escapava. Cada dimenge, me’n soveni, anavas veire se las nòstras vacas avián
prautidas las abroas, s’avián sautadas las despartisons dins la setmana.
E lo còp que me trapères amb la Marinon ! Butavi mos quinze ans alara. Ela
gardava los pòrcs, mas s’èra venguda sièire al pè de ieu a l’ombra del nòstre
castanhièr. Res qu’en te vesent venir partiguèt.
Me tractères de fenhant, de galinejaire. Ieu ploravi en t’escotant. M’acusères de
renegar nòstra familha. Parlères de me tornar pas pus metre a l’escòla e cresi plan
que sens la mamà auriás tenguda paraula. Pr’aquò, après Totsants, quand aguèrem
traches los patanons, sens far semblant de te sovenir de res, prenguèrem lo camin
de Nòvacèla. Mas me diguères :
— Se capitas pas a cap d’examen de quicòm, l’an que ven te logarai...
VI
L’ESCÒLA NORMALA
Dempuèi tres meses me levavi a l’entorn de quatre oras. Los camaradas se
dormissián. Davalavi los escalièrs e m’anavi embarrar dins la sala de la musica.
Aquí estudiavi, estudiavi, repassavi tot perque me deviái presentar per l’escòla
normala.
Monsen Bòcas m’aviá conselhat de me presentar res qu’al brevet elementari
coma èri jove. Mas ieu sabiái qu’a l’ostal me tendrián pas un an de mai a
Nòvacèla e me caliá capitar per tot.
Aqueles libres gròsses començavi de los saber per còr. De problèmas ne
fasiái tres o quatre per jorn e los portavi a Monsen Rèssas.
Las setmanas passavan prompte, prompte, e lo primièr dimenge de julh
partiguèrem per Rodés. Monsen Bòcas venguèt amb ieu perque èra corrector al
brevet, per las filhas.
Prenguèrem pension a l’Hôtel Moderne, al cap de la carrièira Betelha.
Cresiái èsser dins un castèl.