Télécharger au format pdf (320 Ko) - Université de Provence

En montant la còsta del molin de Rèssas agachèri un darrièr còp la fotò de
Rotlanda, puèi, cric crac, ne faguèri de tròces qu’escampilhèri per un prat.
VII
LO CAMIN DE MALAREGA
Una darrièira nuèch dormiguèri a Nòvacèla. Los dos o tres camaradas qu’èran
pas encara en vacanças me cridavan cada cinc minutas :
— Te tracasses pas tant ! L’an que ven capitaràs melhor...
M ‘estremèri jos las cobèrtas per los entendre pas.
L’endeman reclamèri mos libres e ma farda. Tot çò que podiái portar
l’enfonilhèri dins lo sac de « l’escòri » e, miègjorn passat, me n’anèri. Madama
Bòcas me sarrèt las mans e me diguèt :
— A l’an prochain !
Ieu li respondèri pas.
Caminèri tot un brieu, me cremava lo solelh de la prangièira. Languissiái pas
brica d’arribar pr’aquò. Mai d’un còp m’arrestèri a l’ombra d’un bartàs per me
sièire sul sac. Soscavi, soscavi.
De qué me diràn a l’ostal ? Rostit. La mamà ne va plorar, pecaire, e lo papà ne
serà eissalabre tota la setmana. Per un res me repotegarà.
Sabi pro çò que me cridarà : « Era pas la pena que te tenguèssi a l’escòla. Amb
tot l’argent que m’as gastat l’auriàm mesa en règla la fenial... »
Misèria de ieu ! Aviái trabalhat pr’aquò, mas çò que deu arribar arriba totjorn.
Lo pepin, amb sos provèrbis, rasonava plan, lo paure òme.
Es acabada la miá vida d’escòla. Los libres que m’agradavan tant aurai pas un
moment per los agachar. Serà pas en patejant de margues tot lo jorn que lo ser me
sentirai lo gost de tornar legir de vèrses.