Télécharger au format pdf (320 Ko) - Université de Provence

A fòrça d’ausir las parlicadas de Monsen Peset finiguèri per comprene un bocin
de francimand. Quand se’n foguèt trachat, me tirèt de la « taula dels ases » per me
claure amb los sabents qu’avián un alfabet.
Me’n sovendrai totjorn d’aquel alfabet. A la primièira pagina se vesiá lo retrach
d’un cat, a la segonda lo d’un topin. Me calguèt bramar las oras entièiras:
— Un chat... a... Un pot... o...
A sèt ans legissiái un pauc, mal o ben. Començavi d’escriure : puslèu mal que
ben...
Un matin, sus la fin de l’ivèrn, me levèri lo cap dolent. En traversant l’ostal
m’aplatussèri per tèrra.
De prompte me portèron al lièch. Faguèron calfar de camisas bèlas sus un fuòc
d’ensirments. Eri blanc coma la paret.
Lo medecin venguèt, sul ser : Monsen Calari, de Nòvacèla. Me sembla que lo
vesi encara, rebelut e morrenegre coma la fèbre lo me fasiá veire. E tornèt mai d’un
còp per que èri plan bas.
De remèdi ne voliái pas prene cap. Los escupissiái totes. Grapinhavi la mamà
que se plorava. La fèbre totjorn montava.
Aviái set, aviái set... Cridavi :
— De vin... De vin de la barrica... Vòli de vin de la barrica...
— Consí que siá es perdut, diguèt lo medecin. Serà pas la pena de me tornar
sonar. Li podètz donar de tot çò que voldrà...
En se plorant la mamà me’n portèt del vin de la barrica. Lo papà l’aviá tirat, del
vièlh.
E ben ! aquò me reviscolèt. La malautiá foguèt longa encara mas lo medecin
que tornèt ne reveniá pas de me veire chucar lo taçon amb tanta frèsa.
Dempuèi ai totjorn aimat lo vin.