Télécharger au format pdf (320 Ko) - Université de Provence

Res a pas gaire cambiat. Lo vent bufa totjorn davant la catedrala. Sus la plaça de
l’Avescat de filhas trufarèlas espéran l’autobús.
Lèvi lo cap per veire lo cloquièr, lo vièlh cloquièr roge que ne parlàvem tant dins los
camps, entre Roergasses... Mas un òme vestit de blau se sarra de ieu e me demanda d’un
còp :
— Siás pas un repatriat ?
— Si.
— D’ont venes ?
— De Silesia.
— Lo meu enfant èra a Breslau. Jamai non tòrna. L’auriàs pas vist enlà, de còps ?
S’apèla Màrius, Màrius Casals...
E lo paure òme me conta la siá misèria e la siá paur :
— Benlèu es mòrt, lo nòstre Màrius... Un bombardament o alara los Russes, qual
sap ?... Son tan salvatges, se ditz... El aviá de dents d’aur e pareis que per las desrabar
los Mongòls tuan lo mond... Qual sap ? E benlèu que lo m’an trigossat dins un camp,
luènh...
Qué volètz dire quand un malaüròs vos parla aital ? Pr’aquò ieu lo confòrti coma
sabi :
— Los Russes son d’òmes coma nosautres. Encara n’i a belcòp de Franceses
perduts dins los vilatges de Polonha. Maites espèran dins las usinas arroïnadas, dins los
camps de la Crotz Roja... Veiretz que tornarà, Màrius.
— Tè, me respond el, vèni qu’anarem beure un pinton de vin, e del bon, a las cavas
de Marcilhac...
E lo sègui. Passam davant lo grand jardin que diriàtz un pradèl. Mas m’arrèsti pas un
brieu a l’aubèrga just lo temps de trincar e tòrni montar devèrs la catedrala.
Se dintravi ? Dempuèi que soi pas anat a la glèisa ! Sul portal bèl un paure para lo
sieton. Ieu ai pas de moneda. El m’agacha de travèrs. M’engulhi coma pòdi en butant de
portanèlas que vòlon pas se dubrir de cap de costat.