Télécharger au format pdf (320 Ko) - Université de Provence

Tanben me contentèri de traucar dins lo bartàs de boissons negres que
reparàvem pas jamai lo long de la besala. M’escrifèri las cauças, m’escorregèri
las mans e me trobèri tot ensagnosit dins un pradèl plantat d’arbres de frucha.
Una filhòta de cinc o sièis ans, la popèa sul braç, se siesiá sus una sèla de tres
cambas. Tanlèu me veire, se sarra de ieu e me demanda sens brica de crenta :
— Consi t’apèlas ?
— Riconèl... E tu ?
— Marinon... Demòra que nos amusarem...
E nos amusèrem al papà e a la mamà, al rinquet, a pata cauda... Puèi al cap
d’una ora me calguèt tornar dins l’òrt, mas èri content.
A partir d’aquel jorn i passèri mai d’un còp pel trauc del bartàs. Marinon
m’esperava, nos èrem donat lo mot.
Ela portava sas popèas e de saconèls de pastilhas rojas, una barra de
chocolat. Ieu aviái las pòchas plenas de pomas de marc que se consèrvan entrò
Pascas. Ela las me pialava. Ne preniàm un talhon. Lo teniàm cadun per un cap
amb lo cais, puèi nas contra nas, tiràvem al pus fòrt. La daissavi ganhar. Ela me
donava de tot çò qu’aviá.
Un jorn la volguèri prene dins lo nòstre òrt, e me seguèt, la malaürosa.
Culhissiàm de violetas quand te vegèri la mamà darrièr nosautres e semblava pas
gaire contenta.
— Riconèl ! cridèt. Vai-te’n a l’ostal... E tu, nena, torna-te’n dins çò teu. As
comprés ? Vols que te venga menar per las aurelhas...
Marinon se plorava ja, en s’acocolant per passar pel trauc. Ieu demoravi
contra la fenial. Alara la mamà :
— De prompte a l’ostal t’ai dich... O sabes pas que sèm pas d’acòrdi amb lo
vesin ? Lo papà ditz que son pas de brave mond, los Tònis. Se t’aviá vist, el,
t’auriá foitat... Deman me tornaràs a l’escòla...