Télécharger au format pdf (320 Ko) - Université de Provence

D e s c a rgàvem de sacs dins las garas, trigossàvem de viures per l’armada,
anàvem requesir de farina dins los molins, de bestial dins la bòrias. Cada jorn
estremavi de provesions dins las pòchas o jos la camisa: de consèrvas, de macaròni,
sens oblidar de tabat. Quand tornavi a l’usina, lo ser, Tayeb e Lacòsta m’esperavan
contents e me prenián tot.
Uèi, amb aquel Osnòvin, aviàm trobat de burre dins lo grand magazin, de bon
burre tot rossèl. Me n’èri claufidas las pòchas per assadolar los autres dos.
D’aigardent n’aviàm trobada tanben, misèria ! Osnòvin se met a ne beure, a ne
beure talament que coneis pas mai degun, mescla las quatre o cinc lengas que sap. E
puèi al quartièr mon òme tot fieròt se’n va tocar las mans del capitani. Las vòl tocar
mas las manca de tant que trantòla. Lo capitani, qu’aima de rire, lo buta. Osnòvin
s’aplatussa d’un còp e de paquetons de burre que portava jos la vèsta redòlan o
s’esclafan sul pasiment.
Lo capitani crida. De soldats venon sul pic. Me furgan dins las pòchas, me
peltiran, me prenon lo burre. Osnòvin, a còps de pès pel cuol, lo tornan quilhar
drech. E puèi nos butan totes dos dins un escalièr :
— Dabai !... Dabai !...
Ara quora ne sortirem d’aici ? Deu èsser nuèch defòra. Lo freg me ganha. Se
podiái dormir solament !
Quatre passes dins l’escurina, a palpas. De botelbas bresadas me crican jols pès.
Ai ! que veni de me trucar per un portanèl. Una espècia d’armari, me pareis, se
quilha contra la paret. Aquì benlèu serai al sec. Dubrissi mai lo portanèl, me clausi
dins l’armari, m’estiri. Encara maites tèstes que me talhan las mans.
— Camarada !
Osnòvin que me sona :
— Camarada !...
— De qué vòls, bogre de falord ?
— Camarada, nos tuaràn !...
— Cala-te, dormís, que l’aigardent te fa desparlar.