La Rèino Jano QXP - Université de Provence

Quand lou Senat de Roumo, un bèu matin, me mando
Que l’Itàli me vòu, que Roumo me demando
Pèr metre sus moun front lou lausié...
Veramen, O jouvènco! l’ourguei fuguè mèstre un moumen.
Mai pièi, aguènt vergougno, e desirous de saupre
Se iéu noun ère pas indigne de reçaupre
L’ounour capitoulin qu’eilavau m’èro óufert,
Anère, temourous, prega lou rèi Roubert
D’espeluca lou brèu de ma primo sapiènci...
Voste bon segne-grand, en vertu coume en sciènci,
Ero renoumena sus tóuti, lou sabès.
Aquéu rèi majestous e venerable, vès,
N’en siéu estabousi, quand lou remene encaro,
Tres jour, m’enardissènt emé sa bono caro,
Sus tóuti li questioun m’assajè: talamen
Qu’à la fin m’embrassant, dins un encartamen
Vouguè ‘mé soun sagèu temougna pèr ma glòri
E, de mai, pèr que iéu pareiguèsse en belòri
A la fàci dóu pople e dóu Senat rouman,
Eu me dounè sa raubo e l’anèu de sa man.
JANO
Moustrant sa raubo.
Paure rèire! Que baise aquelo pourpro santo!
Ié jito un bais emé la man.
M’amavo, aquéu, m’amavo! Aureto caressanto
De moun printèms en flour, adiéu! Feroun e rau,
Desempièi contro iéu boufo lou vènt-terrau,
E touto autro belèu plegarié...