Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

wangen. Ik stond op, haalde er snel een stoel bij en rook dat ze
stevig aan de borrel geweest was.
`Ik was in de buurt', zei ze hevig fluisterend. ` ... bekend dat
de resultaten van het afgelopen jaar wat zijn tegengevallen',
zei VandenAcker, `we hebben wat pech gehad met sommige
onderzoeken, maar het laatste kwartaal is toch duidelijk al wat
beter geweest. Het ziet er dan ook naar uit...'
Hij was weer op het bekende spoor van de goede toekomst.
Binnen vijf minuten zou hij een plan ontvouwen van een
nieuwe revolutionaire splitsing in afdelingen, een reorganisatie
die gegarandeerd succes zou opleveren. Uiteraard zou dit met
zich meebrengen dat we binnen korte tijd zouden moeten
uitbreiden. Hij dacht hierbij aan het aantrekken van enkele
geavanceerde projektleiders met de nieuwste kennis op het
gebied van de multivariate analyses. Te verwachten zou zijn
dat hiermee een aanpak naar buiten gebracht zou kunnen
worden die een ruime toevloed van onderzoeken zou garanderen.
Kortom, de toekomst zag er rooskleurig uit.
Midden in de speech kreeg Eefje de hik en na een minuut stond
ze op en ging in de richting van het toilet. Ik volgde haar.
`Waarom doe je dat nou, godverdomme', zei ik, `je weet toch
precies hoe het gaat. Straks drink je nog een paar pilsjes of wat
wijn en dan word je misselijk en dan wordt het weer een hele
toestand. Waarom blijf je verdomme niet thuis, zoals ik zei. Ik
heb echt al genoeg sores hier.'
`Ik vertik het om opgesloten te zitten', zei ze. Hik. Ze staarde
in de wasbak.
`Eefje, ga dan ergens anders naar toe, alsjeblieft. Ik kan jou
niet aan mijn kop hebben vanmiddag.'
`Ja, dat is waar, je gaat Arnold beentje lichten vanmiddag, hé?
Dappere kerels.' Hik. Er klonk applaus in de verte.
`Als het je niet bevalt, Eef', zei ik, `dan zoek je maar een ander
heer. Ik heb balen van dat gezeur aan mijn kop, zeker van
iemand die zelf nog geen dubbeltje bij elkaar kan verdienen.'
`O, wat voel ik me weer slecht vandaag', bauwde ik woedend,
`ik kan weer geen stap buiten de deur doen. Maar goed dat de
slijter aan huis wil bezorgen.'
Ze keek me met grote betraande ogen aan. `Ga alsjeblieft weg',
zei ze.
`Ga zélf alsjeblieft weg, mens', riep ik, `dit is mijn plek.'
Ze pakte haar tasje en liep het toilet uit, de gang op en ging in
de richting van de uitgang. Ik liep achter haar aan, bij de trap
had ik al spijt. `Heb je geld voor de taxi, Eef?' vroeg ik, maar
ze ging zonder opkijken naar beneden. Ik volgde haar en vroeg
het nog eens bij de deur. Ze liep naar buiten en ik bleef haar in
de deuropening nakijken. Op hoge ranke benen liep ze in een
vrij rechte lijn weg, stak blindelings over naar de taxi-standplaats,