Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

`Nou, eh, dat hoorden we van die, hoe noem je dat...'
`Die repatriantenzorg', zei mijn vader behulpzaam.
`Zo', zei mijn oom peinzend. `Gaven ze dat nieuws gewoon
door?'
`Ze belden op.'
`Zo', zei oom zacht, `ze belden op. Zouden ze nog méér mensen
gebeld hebben, denk je? Hé?'
`Niemand', antwoordde mijn vader luid, `echt Bouke, ze bellen
alleen de naaste familie. Kom, zullen we nu naar huis gaan? Je
logeert toch bij ons, Bouke?'
Hij stond nog steeds peinzend om zich heen te kijken.
`Bouke?'
`Ja Frans?'
`Je logeert toch bij ons?' Mijn oom nam een besluit. `God,
Frans, ik zou graag willen, maar ik heb een afspraak, weet je.'
`Met de Centrale Verpleging?' vroeg mijn vader.
Nu veranderde mijn oom. Hij kreeg een hard gezicht met
stekende oogjes en hij stak een hand uit om mijn vader met
twee vingers fel in de borst te prikken.
`Frans, vertel meteen hoe je dat weet', zei hij, `kom mee.' Hij
pakte mijn vader bij de schouder en trok hem naar zich toe.
`Ze hebben gebeld, de Centrale Verpleging belde ons', zei
vader snel, `de afspraak is pas over een week, Bouke. Je kunt
dus eerst bij ons logeren.'
`Zij belden op', herhaalde oom Bouke, `Mientje, belden zij op ?'
`Ja Bouke, dat was eergisteren, geloof ik', zei mijn moeder
zenuwachtig.
Mijn oom dacht na, terwijl hij langzaam zijn hoofd schudde.
Toen begon hij weer te glimlachen.
`Begrijpen doe ik het niet', zei hij schouderophalend, `maar ze
zullen wel weten wat ze doen. Wat mij betreft is een weekje
vakantie nooit weg. Nou graag, Mientje, ik kom bij jullie
logeren, als dat niet te lastig is.'
Verheugd gingen we op pad.
Na enkele dagen was oom geheel gewend. Hij zat meestal
boven op zijn zeer kleine kamertje en keek uit het raam. Als ik
hem thee of koffie bracht keek hij mij glimlachend aan.
`Zo', riep hij, `de lopende cantine, hé?'
Hij dronk weinig koffie maar zeer veel thee. Eénmaal trof ik
hem aan toen hij bezig was met zijn vuisten te slaan tegen de
matras, die hij overeind tegen de muur gezet had. De klappen
waren al op de trap te horen geweest. Oom stond met ontbloot
bovenlijf, zijn buikvet hing over zijn broekriem en op zijn rug
groeide krullend haar.
`Ha, thee', riep hij. Toen ik hem verbaasd aankeek begreep hij
dat een toelichting nodig was. `Ja jongen, dat wist je niet,
hé?' zei hij grijnzend, `dat je oom kon boksen ?'