Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

Ik wees op het hek en maakte gebaren om te openen. Daarna
liep ik terug naar de Mercedes en kroop er weer in.
`En nu naar binnen', zei ik.
Margreet Oeson keek me even aan, knikte, en zei iets tegen
de chauffeur, die onmiddellijk losbarstte in een protesterende
tekst.
Ik werd er ineens ontzettend kregelig van. Het was toch al zo
warm en dan die koppijn en dan nog zo'n kerel die niet wilde
wat ik wilde. `En nu naar binnen', schreeuwde ik, `In. There!'
en ik sloeg op zijn schouder. Ik schrok er zelf van en hij ook.
Onwillekeurig bracht hij de wagen in beweging tot voor het
gesloten hek. Ik draaide het raampje omlaag en boog me naar
buiten. `Open!' riep ik wild gebarend. Ook deze knecht
gehoorzaamde automatisch. Hij opende het hek, trad terug
terwijl we voorbij reden en keek ons radeloos na.
We stopten, stapten uit en liepen de veranda op. Er kwam een
man naar buiten, eigenlijk meer een mannetje. Hij was een
hoofd kleiner dan ik, wat altijd prettig is, en droeg precies wat
je van een plantagehouder verwachten zou. Een iets te lange
korte khaki-broek, een wit hemd met korte mouwen en een
strohoed op het hoofd.
Hij keek ervan op toen hij ons zag. `Ik ben Kampman', zei ik,
`van Intercontinental Ways and Means'. Dat zei hem wel iets.
`Henrix', zei hij met zachte stem, `blij dat u er bent.'
`En dit is mevrouw Oeson', zei ik. Ze schudden elkaar niet de
hand, maar keken elkaar aan. `Mevrouw Oeson was zo vriendelijk
me een lift te geven', zei ik.
Henrix had even nodig om dit te verwerken. Hij knikte peinzend
en nam toen zijn hoed af. Hij had dun rood haar op zijn
hoofd, en een volle rode baard en snor, en maakte een
vriendelijke, wat afwezige indruk. Een kleine aardige man, zo te
zien.
Na een paar seconden kwam hij in beweging. `Prettig dat u er
bent', zei hij, `u wilt natuurlijk wel iets drinken na zo'n warme
rit.' We zeiden ja. `Maar frist u zich dan eerst even op.' Hij
klapte in zijn handen en er verscheen een donkere bediende.
Mijn koffer werd gehaald en Margreet Oeson en ik volgden de
bediende het koele huis in. De vloeren waren betegeld, hier en
daar stonden zware houten meubels, het geheel maakte de
indruk van een ouderwets hotel zonder klanten. Ik werd
afgezet bij een ruime logeerkamer, compleet met tweepersoons
bed en hoge klamboe. In de hoek stond een grote vierkante
bak van een meter hoog, tot de nok gevuld met water, en op
de rand een leeg margarineblik. `Mandiën', riep ik verrast,
maar de bediende kende het woord niet. Hij wees dat ik het
blik kon gebruiken om water over mijn hoofd te scheppen en
vertrok met Margreet Oeson. Enthousiast sloeg ik aan het werk,