Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

Navrant!
Ze was zelfs nog wat slanker geworden, een jongensachtige
figuur met kort bruin haar, kleine borsten, smalle billen.
`Hoe lang is het nu geleden?' vroeg ik alsof ik het niet wist.
We gingen de woonkamer binnen. Eén en al raam aan de
voorkant en de zon scheen er pal op. In een koel zijportaal
zaten twee kinderen te spelen met autootjes. Ze keken op,
brede blonde kopjes met grote ogen blauw.
Ze was getrouwd geraakt met zo'n gezellig sportief type met
een open hartelijke lach en zo'n prettige lok haar en die nog
leuk piano kan spelen ook. In het werk heb je niets aan die
mensen. Die denken dat alles maar met een lach op te lossen
valt.
`Allebei van jou?' vroeg ik.
Ik ging naar de kinderen toe en gaf ze een hand. `Hans', zei ik
tweemaal. Ze wisten niet wat ze erop moesten antwoorden.
`Een tweeling', zei Brit, `en dan hebben we nog Marjolein, die
is nu op school. Arend Jan en Rogier hebben een middag vrij.'
Arend Jan godbetert, roepnaam Aantjan, later door zijn collega's
Ajee genoemd, mag je wel aannemen. Mijn beste wensen
vergezellen hem, dacht ik. Na enig aarzelen begonnen de
jongens maar weer te spelen en Brit en ik gingen tegenover
elkaar in de zon zitten.
Ik transpireerde heftig, ook al van de trap. `Warm is het', zei ik.
`Trek je jas toch uit', riep ze.
`Nee dank je, ik zweet als een otter en er is niets smerigers dan
een nat overhemd van iemand anders. Ik hou hem aan.'
Bijna zou ze `doe niet zo mal' gezegd hebben of misschien wel
`gekkie'. Maar ze slikte het in, ik ben nu eenmaal geen type
waartegen men gekkie zegt.
`Tien jaar geleden, is het niet?' zei ze, `tjonge wat gaat de tijd
toch hard.'
Zij behoorde tot de mensen die zoiets vrolijk kunnen zeggen,
alsof het gaat om een leuk en interessant fenomeen.
`Mogen we stroop, mam?' werd geroepen uit de zijkamer.
Brit stond op. `Ik zal het even halen', zei ze, `wil je ook iets,
Hans? Een glas tonic of zo?'
`Prima', zei ik. Uit mezelf zou ik niet om pils vragen.
`Of misschien een pilsje?'
`Nou, als ik je niet ontrief.'
In de keuken hoorde ik haar babbelen. Ik keek rond in de
heldere kamer en suite. Mooie dikke meubels, een wollen
vloerbedekking, rust en orde overal. Aan de wand hingen twee
krissen die ik nog kende, souvenirs uit de tijd van weleer. Mijn
hart sloeg regelmatig maar snel tegen het borstbeen, het koude
zweet stond op mijn voorhoofd, ik voelde me onthand. Diep,