Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

kijken, vind ik. Af en toe sla je een blik op elkaar. Verder niet.
Het moet niet te opdringerig worden.
`Waar moet u precies zijn?' vroeg ze nog een keer.
`Ik kan wel even opbellen', zei ik, `ik moet bij plantage
Mondana zijn, van ene meneer Henrix.'
Dat scheen haar niet aangenaam te stemmen, er kwam een
klein fronsje tussen haar ogen.
`Jan Henrix', zei ze, `ja, die ken ik wel.' Ze peinsde even en zei
tenslotte: `Weet u wat? Ik moet toch ongeveer die kant uit en
u kunt wel meerijden. De chauffeur komt zometeen.'
Als op afroep kwam een donkere Boerdosser binnen wandelen.
Hij lachte met veel witte tanden en één gouden en begon
direct een hevig gesprek met haar in wat ongetwijfeld
Boerdogees was, of Boerdi, of hoe ze het noemen.
`We kunnen meteen vertrekken', zei ze na een tijdje, `als u
tenminste mee wilt?'
`0, heel graag', zei ik, `maar mag ik even een telegram versturen?'
`Dan gaan wij vast. Akar neemt uw koffer wel mee.'
Ik liep het restaurant uit in de richting van de vertrekhal, waar
hopelijk wel een postkantoor zou zijn. Halverwege keerde ik en
liep even terug om naar binnen te kijken. Ze waren al bezig
mijn koffer te openen. Tevreden ging ik mijn telegram
versturen.
`Hook and sinker stop Max', schreef ik op het formulier.
2
Buiten stond een oude Mercedes zachtjes te draaien. Akar zat
al achter het stuur, het meisje naast hem.
Ik kroop op de achterbank en zei `Ontzettend aardig van u dat
u me wilt brengen, maar ik heb me nog helemaal niet voorgesteld. Max Kampman.'
`Margreet Oeson', zei ze.
`Oeson', herhaalde ik.
`Oeson', zei ze, `ik ben hier getrouwd. Mijn man is het
dorpshoofd van Bokor, tenminste zo zou je dat wel kunnen
noemen.'
We reden weg. Helaas konden de raampjes niet open vanwege
het stof en het werd snel bloedheet in de kar. Mijn zonnebril
zat natuurlijk in de koffer in de laadbak, zodat ik maar af en toe
naar buiten kon kijken. Boerdos waren we snel uit, het vliegveld
lag in een buitenwijk. Daarna volgde het bekende tropische
landschap, veel bomen en dicht struikgewas, hier en daar
onderbroken door rijstvelden en een klein gehucht, waar de
kippen over de weg fladderden. Het wegdek was
onbeschrijfelijk.
Margreet Oeson praatte druk met de chauffeur. Ik had haar
nog wel wat willen vragen maar kreeg geen kans. Geleidelijk