Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

Gehoorzaam ging ik liggen, rillend van de kou en viel prompt
in slaap.
Ik werd wakker door het geblaf van een hond. Het was nog
steeds erg koud en ik was stijf als een plank. Mijn oom zat nog
steeds voor het raam.
`Dat is geen jager', zei hij, `dat ziet toch een kind. Dat is geen
jager.'
Hij hoorde dat ik overeind ging zitten. `Kom eens hier Hans,
kijk eens wat ze op me afsturen. Dat is toch te gek. Een kind
ziet dat het geen jager is.'
Ik keek. Er scheen al een beetje zon buiten. Het was heiig en
in de verte kon ik een dikkige man zien aankomen in plusfours
en met een geweer onder de arm. Hij liep stevig door en
struikelde af en toe.
`Het is wel een jager hoor, oom. Een zondagsjager. Je kunt
vergunning krijgen om hier zondags te jagen.'
Ik had mijn vader herkend en onze hond Bobbie. Hij keek op
noch om en stapte recht op de hut af Ik was doodsbang.
Waarom kwam hij nu juist vandaag jagen, terwijl hij dat
helemaal niet van plan was? Toen hij dertig meter ver was,
herkende oom Bouke hem ook.
`Frans', mompelde hij, gooide het raam open en stak zijn
revolver eruit.
`Frans', riep hij. Mijn vader bleef staan en keek naar het raam.
`Bouke', schreeuwde hij terug en zette zich weer in beweging,
`wel godverdomme, wat doe jij hier? Met Hans notabene.
Hans, je wéét toch dat ik….'
`Gooi dat geweer op de grond, Frans', riep mijn oom, `en kom
dan dichterbij.'
Mijn vader aarzelde, keek naar de revolver, haalde zijn schouders
op en liet het geweer vallen.
`Nou Bouke', zei hij terwijl hij dichterbij kwam, `wat doe je
nou, wat is er aan de hand?' Hij kwam de hut binnen en keek
verbaasd en verontwaardigd.
`Frans', zei mijn oom, `dus jij was het al die tijd. Ik had er al
een vermoeden van en daarom nam ik Hansje mee, zodat je
niet kon schieten. Zo zo, Frans, dus jij was het. Vandaar dat
Sjoukje zo geïnteresseerd was in je brieven, hé? De code vis ik er
wel uit, want ik heb ze allemaal nog, die brieven.'
`Maar Bouke...'
`En wie steekt er nu uiteindelijk achter? Dat zou ik nu eindelijk
wel eens willen weten.'
`Ik weet van niets', zei mijn vader, `kom laten we naar huis gaan,
het is nu mooi genoeg geweest.'
`Jij vertelt me nu wie de baas van het hele spul was. Of moet ik
je eerst in je been schieten ? Ik ben arts weet je, ik weet waar
het pijn doet.'