Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

aan sukkelde ik in slaap en ik werd pas wakker toen de wagen
stopte. `We zijn er', zei ze.
Ik keek op mijn horloge: 2 uur 's middags, we hadden ruim 2
uur gedaan over die 30 kilometer. We stonden voor een hek met
een heus portiershokje er achter.
Vijftig meter achter het hek een groot huis met veel bijgebouwen
en een enorme lap grond eromheen, volgeplant met bananenbomen.
Ook aan de andere kant van de weg niets dan
bananenbomen, een eindeloze zee van wuivende gescheurde
bladeren.
`Het spijt me dat ik in slaap gevallen ben', zei ik, `het zal de
overgang zijn.'
Ze keek me strak aan. `Ik had u zo kunnen ontvoeren', zei ze.
`Waarom zou u?' Het slaapje was me niet goed bekomen, ik had
een stekende hoofdpijn.
`Kom, meneer Kampman, laten we elkaar niet voor de gek
houden. Ik weet wie u bent en u weet wie ik ben. En we
weten allebei wie meneer Henrix is.'
Ik deed de deur van de auto een beetje open. Wie weet kwam
er dan wat frisse lucht in.
`Laten we het daar zometeen over hebben', zei ik, `U gaat toch
wel mee een slokje drinken ? Dat is wel het minste wat ik u
kan aanbieden.'
`Haha', zei ze, `dacht u dat meneer Henrix dat prettig zou
vinden?'
`Mevrouw Oesin, sorry, mevrouw Oeson, we zijn hier toch in
de tropen ? Daar worden toch pilsjes op de veranda gedronken ?
Hoe noem je dat, splitjes of zo? Kom, doet u mij een genoegen
en drink iets van me, op kosten van meneer Henrix.'
Er stond al enige tijd een man bij het hek naar ons te kijken.
Hij was donkerbruin met gladde zwarte haren en stond mager
in een wit hemd met korte mouwen en korte gerafelde broek.
In zijn handen had hij een stengun, waar hij onwillekeurig korte
dreigende bewegingen mee maakte. Geen wapen waar je
makkelijk mee richt (voor je het weet schiet je jezelf in je rug),
maar toch wel iets om zenuwachtig van te worden, want als je
er naar wijst gaat hij al af. Ik stapte de auto uit en liep naar
hem toe. Mijn broek plakte aan mijn billen, kletsnat doorgezweet.
Hij stond zenuwachtig te tandakken, maar hield het ding
gelukkig omlaag gericht.
`Hé, please', zei ik, `we want to see Mr Henrix. Open the gate,
will you?'
Hij barstte uit in een schelle lawine Boerdogees. Zijn haar
plakte op zijn hoofd en glom, klapperolie ongetwijfeld. Uit zijn
mager hoofd met scherpe jukbeenderen keek hij schichtig naar
buiten. `Kalm aan', zei ik, `kalm aan.' Ik wees op mezelf.
`Kampman', zei ik, `tuan Kampman voor tuan Henrix.'