Rondom bestand van 2005 22-1 dd 7-12-10 - Zoeken Beheer

Hongerwinter 1945
In de hongerwinter van het laatste oorlogsjaar kwamen veel mensen uit het westen van ons land
naar Overijssel om eten te halen. Ook twee vrouwen uit Gouda ondernamen die barre tocht (168
km). Hun doel was om naar Vedelaar te gaan in Heemserveen bij de Haarmolen. Ze kenden deze
mensen vanwege eerdere contacten in de oorlog (Kinderuitzending).
De belofte om na de volbrachte tocht een bericht te sturen over hun ervaringen onderweg werd
ingelost. Op rijm zelfs. Gericht aan de familie Vedelaar, inzonderheid aan Mans, die de vrouwen
hielp met de bepakking van de fietsen. (Red.)
Jac. van Heeren - Jongkoen (1906-1996)
Op een morgen in Januari
-wat ik U zeg is geen larie-
gingen twee dames vroeg op pad
uit de Goudsche pijpenstad.
Ze waren om vijf uur uit de veren gekropen
en zouden in Overijssel eten gaan kopen.
Maar, in 't donker viel het een klein beetje tegen:
wat waren dat deksels gladde wegen.
Het stuur deed niets anders dan bibberen
en 't achterwiel ging vanzelf aan 't slibberen.
Opeens viel Dina tegen de vlakte.
Maar denk niet dat de moed in haar schoenen zakte;
welnee, ze besloten moedig een eind te gaan lopen.
Maar, toen ging het stuur malle fratsen verkopen.
Het stond lelijk scheef; maar een mijnheer kwam te borde
en bracht het stuur weer fijntjes in orde.
Ze bereikten al spoedig Oudewater
onder vrolijk wijvengesnater.
Gelukkig begon het toen in 't Oosten te dagen
en ze besloten het nu op de fiets weer te wagen.
Dat ging naar wens: ze bereikten spoedig Montfoort.
Toen zei Dina: "Owee, mijn trapper doet niet zo 't hoort.
Hij slaat telkens door, we zullen het wagen
eens aan gindsen marechaussee om hulp te vragen".
Die man dacht: "Och hé, wat een schat van een kind"
en was onze Dina heel vriend'lijk gezind.
Maar, terwijl hij meefietste en hoorde van een verloofde
was het, of 's mans enthousiasme wat doofde:
hij zei: "Dat is werk voor een fietsenmaker, hoor",
en fietste toen gauw er lustig van door.
Die fietsenmaker vonden we in Utrecht al gauw.
En die zei ons: "Het zit hem alleen in de kou".
Gerustgesteld fietsten we kalm zo als 't hoort
en bereikten al spoedig Amersfoort.
Daar zouden we nuttigen onze erwtensoep,
al was het desnoods op de rand van een stoep.
Maar zeg, lieve mensen, nu moet je eens horen:
15